Vorige week moest ik naar de tandarts voor het trekken van een pijnlijke kies. Ik was er al tien jaar niet meer geweest en ook nu was het slechts de intense pijn die mij overtuigde dat het echt wel nodig was. Nochtans ben ik niet bang van de tandarts, of van operaties en andere ingrepen. Ik ben eerder een extreem bewuste patiënt. Denk ik toch…
Als ik een injectie moet krijgen is het niet het idee aan de prik die mij extreem ongemakkelijk maakt. Ook niet het feit dat een wildvreemde aan mijn lichaam komt, hoewel ik ook daarvan gruwel. Als ik een injectie krijg dan ben ik mij bewust van die naald die mijn vlees binnendringt en van de chemische stof die in mijn lichaam gespoten wordt, in het geval van de tandarts een snelwerkend verlammend gif. Ik ben wel bang voor vergissingen, niet alleen in de dosering of in de plaats waar geprikt wordt (zenuwen, spieren, klieren, …), maar vooral in de stof die wordt ingespoten. Als ik een verkeerde pil of siroop neem, of allergisch reageer op iets, dan kan mijn maag leeggepompt worden voor de stof volledig opgenomen is in mijn bloedbaan. Bij een injectie kan dat niet, waardoor de risico’s volgens mij aanzienlijk groter zijn dan bij orale medicatie. Of de prik dan al dan niet pijn doet zal me werkelijk worst wezen. Pijn is tijdelijk, de gevolgen van een vergissing kunnen permanent zijn.
Ook bij een operatie zijn het de statistieken die me angst inboezemen. Als je ziet dat in Zweden de analyse van medisch handelen leidt tot 25% minder sterfgevallen als gevolg van medische ingrepen, dan is die angst niet overdreven denk ik. Hetzelfde geldt voor de verdoving. Ik stel vast dat de alcoholtolerantie bij iedereen anders is. Sommigen zijn zat na één glas, anderen kunnen er tien aan zonder nog maar beneveld over te komen. Waarom zou dat dan bij verdoving niet zo zijn? Waarom krijg ik geen voorafgaande test om te zien waar mijn tolerantie ligt? Als ik wakker wordt tijdens de operatie, en me dus ten volle bewust ben van het feit dat vreemden in mijn lichaam aan het snijden zijn, en ik kan me niet bewegen door de verdoving, wat moet ik dan doen? Hoe ga ik dan om met de intense paniek die ik zal voelen? Het omgekeerde, te veel verdoving, geeft me minder angst gezien de kans dat ik het nooit zal weten -door overlijden?- volgens mij groter is.
Wat dan met een medisch onderzoek, of een ingreep waaraan geen naalden te pas komen? Die gaan me veel beter af omdat het enige ongemak dat ik dan voel die vreemde persoon is die mij aanraakt. En zo lang ze mij perfect zeggen wat ze gaan doen voor ze het doen, kan ik daarmee omgaan. Misschien omdat de statistieken over de blijvende medische gevolgen van een aanraking mij gelijk geven?
