Terwijl ik vanavond aan het zappen was langs de eindeloze reeks aan zomerse tv-herhalingen bleef ik hangen op een reality-reeks waar blijkbaar een van de twee echtelieden een scheve schaats gereden had. Terwijl het programma vorderde viel het me op hoe de mensen wier mening aan bod kwam ontrouw beperkten tot lichamelijke handelingen die al dan niet gesteld zouden zijn. Hoewel duidelijk, lijkt deze definitie mij toch vrij beperkt, toch wat betreft de onmiddellijke impact op de relatie.
Seks is een natuurlijke behoefte die in ieder van ons als dierlijk instinct sluimert met als evolutionair doel het in stand houden van de eigen genen. Net zoals we onszelf er soms op betrappen iets al te gretig hapjes te knabbelen wanneer we honger hebben op een feestje, zo is er ook de drang om zich voort te planten waar we ons op sommige momenten niet van bewust zijn. Denk daar al dan niet wat alcohol en/of gezellige momenten bij en we zijn aan het knabbelen binnen de vertrouwde definitie van ontrouw, dat wilden de mensen op de televisie mij toch doen geloven. Althans, sommigen van hen toch. Wat ze er niet bij vertelden, maar wel aan bod kwam in de “reportage” was hoe de ontrouwe partner, door schuldgevoel verteerd, zich uit te naad werkte om het foutieve gedrag te compenseren met verwennerijen. Er waren dus wel degelijk ook voordelen voor de bedrogen partner, wat de relatie dan weer ten goede zou kunnen komen. Zou…
Waar men het echter niet over had, en wat blijkbaar niet ter zake deed, was of er emotionele ontrouw in het spel was. Was de derde partij gewoon instinctief aantrekkelijk of was er die emotionele band, die ik tijdens het zappen al op andere zenders de revue zag passeren? Zelfs zonder enig lichamelijk contact is die band immers duizenden keer dodelijker voor een relatie. Een perfect platonische vriendschap, zelfs zonder dat beide partijen zich lichamelijk tot elkaar aangetrokken voelen, kan zoveel nadeliger zijn als blijkt dat een “simpele vriendschap” meer emotionele voldoening schenkt dan een jarenlange relatie. Bovendien stelt een goede vriend net die vragen waarop je vaak het antwoord niet wil weten. En wat als die aantrekking er wel is, en er iemand is die je partner lichamelijk en emotioneel in vervoering brengt?
Dat de brave zielen op mijn scherm dat niet inzien wekt mijn verbazing. Is dat werkelijk de enge koker waartoe onze neurotypische maatschappij zich beperkt? Of past deze meer complexe kijk niet in een luchtig format waarin we met ons allen, als een guilty pleasure, mensjes kijken en ons, net als ik in dit stukje -dat besef ik best- beter en slimmer voelen dan de rest? Ik weet dat dit een autistische kijk is, duidelijk zwart-wit, maar het is meer dan dat. Het is een nuchtere rysicoanalyse. En als getrouwde man begrijp ik perfect waarom niet meer mensen die maken.
