Dat leven met autisme betekent dat je bij elk gesprek, bij elke zin die je uitspreekt moet (kunnen) veranderen van register, of zelfs van taal zal voor velen waarschijnlijk niet iets zijn waar ze bij stilstaan. Neurotypische mensen lijken zich als bij wonder bijna automatisch aan te passen aan de meeste gesprekspartners en -omgevingen. Voor mij is dat echter veel minder evident. Daar kwam ik vandaag op een nogal eigenaardige manier achter.
Ik was te gast in het Waalse Ath, op een nationaal evenement georganiseerd door een lokale vereniging, en werd bij aankomst aangesproken door een Franstalige dame van de organisatie. In dergelijke gevallen geldt voor mij de mentale regel dat ik, de gast, de taal van mijn gastvrouw spreek, of toch op zijn minst me in haar taal verontschuldig dat ik daar niet in slaag en in dat geval tracht een gemeenschappelijke taal te vinden. In deze was dit echter niet nodig en we voerden een kort gesprek in het Frans over onze tickets die die vorige dag afgehaald waren door een vriend. Tot plots een tweede, Nederlandstalige dame van de organisatie opdaagde wat mij voor volgend dilemma plaatste: welke taal zou ik gebruiken om dit gesprek te voeren?
Enerzijds vind ik het belangrijk om als gast een inspanning te doen om de taal van mijn gastheer of -vrouw te spreken. Bovendien weet ik niet of de Franstalige dame Nederlands begrijpt en wil ik niet de indruk wekken haar uit te sluiten. Daartegenover staat dan weer dat haar Nederlandstalige collega accentloos Nederlands spreekt wat wil zeggen dat de kans bestaat dat deze dame een heel behoorlijke inspanning geleverd heeft om mijn taal zo goed te beheersen. Maar hoe ben ik zeker dat zij de nuance begrijpt van wat ik in het Nederlands zeg als ik zeker ben dat ik het ondubbelzinnig in het Frans kan uitleggen?
Het lijkt banaal maar ik denk er al heel de dag aan. Ik heb beide dames in de taal die zij gebruikten van antwoord gediend en hen zelf niet verder aangesproken. Ik denk dat dat de veiligste manier was om mezelf er van te overtuigen dat ik niemand per ongeluk met te weinig respect of verkeerd behandeld heb. En nu zit ik er deze blog over te schrijven. Maar ik heb het goed opgelost. Denk ik. En ik moet dringend zorgen dat ik tegen de volgende keer hier een mentale regel voor heb. Dat zeker!
