Veel mensen zijn verwonderd dat ik nog steeds rook, ondanks de longkanker en ondanks het buisje in mijn keel. Zijn niet alleen verwonderd, veel zijn er ook gewoonweg geshockeerd. Hoe kan ik nu, na dit alles, nog steeds roken?
Simpel: ik heb al longkanker, ik heb al een buisje in mijn keel. Hoeveel erger denkt men dat het nog kan worden? Na meer dan dertig jaar is het een gewoonte, een verslaving die ik maar niet kan laten. Ondanks het feit dat ik reeds twee maal in het ziekenhuis bijna een maand lang niet gerookt heb grijp ik steeds terug naar die kankerstokjes.
Het is ook deels een houvast. Ik kan zo veel dingen niet meer sinds ik kanker heb, en al zeker niet sinds het buisje in mijn keel en de diabetes. Ik moet zo veel dingen laten, simpelweg omdat het mij onmogelijk is geworden of omdat ik het beter laat (zoals een lekker stukje chocoladetaart). Het enige waar ik wel controle over heb, en dat mijn gezondheid toch al om zeep geholpen heeft, is die sigaret. Laat mij daar dan van genieten, ook al verkort het mijn leven misschien nog eens met twee maanden. Wat zijn die twee maanden minder afzien, in vergelijking met de vele jaren die ik nu al kwijt ben?
En toch, toch zal ik moeten stoppen. Simpelweg om niet te stikken. Het slijm dat zich vastzet in het buisje in mijn keel, bestaande uit speeksel en andere lichaamssappen, wordt immers steeds taaier, en ik vermoed dat dat door het roken komt. Overdag wordt dat buisje regelmatig gespoeld, maar ’s nachts kan ik me niet veroorloven dat het plots verstopt. Een hartaanval tot daar toe, dat zou een mooie dood zijn. Maar stikken? Nee bedankt!
Dus we gaan toch moeten stoppen. Na meer dan dertig jaar. Morgen…
