Sinds ik aan het einde van de zomer van 2021 aan mijn sofa gekluisterd was omdat ik niet langer kon lopen, zitten of staan, ben ik het afgelopen jaar grotendeels veroordeeld tot niet-creatieve en niet-mobiele activiteiten. Normaal werk ik aan websites, maak ik applicaties of werk ik voor de vespaclub. We doen eens een uitstapje, ik maak korte en lange ritjes met de Vespa, al dan niet vergezeld van mijn geliefde, we gaan om boodschappen,… Alledaagse dingen dus. Nu was ik, zeker de eerste helft van dat jaar, verplicht te liggen en omdat ik geen pijnloze houding vond om te lezen kon ik niet veel anders doen dan tv-kijken en een occasionele podcast beluisteren. Dat duurde een zestal maand, inclusief een ziekenhuisverblijf waar ik nog verder beperkt was en me met mijn tablet moest behelpen.
Bovendien kon ik mij door de zware pijnstillers (morfine, fentanyl,…) niet lang concentreren, wat mij mijn toevlucht deed nemen tot nieuwszenders als CNN, France 24 en BBC World News, waar de segmenten vaak geen verband met elkaar houden en enige herhaling ook niet echt een probleem is. Films, series,… mijn geheugen en concentratievermogen stonden me niet toe te kunnen volgen. En ik die dacht, toen we overstapten naar Vodafone TV in de zomer daarvoor, dat ik veel gebruik zou maken van de gratis abonnementen op Fox+, HBO Max en Amazon Prime Video!
Toen de pijn zachter werd en ik weer verschillende houdingen aan kon nemen, kon ik ook weer wat lezen. Eerst op de tablet en de e-reader, daarna in gewone boeken op klein formaat (ik kon mijn nek niet genoeg bewegen om, bijvoorbeeld, een stripverhaal te kunnen lezen en geen positie aannemen die hoog genoeg was om al liggend een dikker boek te kunnen overschouwen). Maar ik kon me nog steeds niet concentreren, dus verder dan een digitale krant kwam ik niet, hoe vaak ik ook dacht dat het me net die dag wel zou lukken.
Ondertussen, na al die uren nieuwszenders, nieuwspodcasts en digitale kranten lukt het me weer om te zitten en kan ik dus weer lezen wat ik wil. Hoewel… Ik heb een zeer uitgebreide collectie e-boeken, de meeste non-fictie omdat dat nu eenmaal is wat mijn interesse wegdraagt. Maar ik kan me nog steeds onvoldoende concentreren. De onderwerpen staan te dicht bij het echte leven om te kunnen wegdromen. Ze sluiten te nauw aan bij wat ik al die maanden noodgedwongen op de televisie bekeken heb.
Nu de nevel uit mijn hoofd is verdwenen en ik weer kan nadenken aan de snelheid waarmee ik vroeger redeneerde ben ik nog steeds beperkt in mijn keuze van lectuur (en televisieprogramma’s en films). Maar het leuke is dat het nu omgekeerd werkt. In plaats van de werkelijkheid kan ik, en dien ik zelfs, nu mijn toevlucht te nemen tot de wondere wereld van de fantasie.
Net zoals in mijn puberjaren, toen, mede door mijn autisme, de wereld een vijandige en boze plaats leek, verdwijn ik nu het grootste deel van de tijd in het universum van de superhelden. Terwijl deze blog een manier is om te verwoorden wat ik voel en er meteen ook de conclusies uit te kunnen trekken die anders moeilijker tot me doordringen, gaat het grootste deel van mijn niet-schrijvende tijd naar een gebied van onkwetsbare wezens, waar niemand ooit echt dood blijft en waar zovelen krachten hebben waar ik, in al mijn beperktheid, enkel van kan dromen.
Ook de wereld van de ondoden, The Walking Dead, de stripreeks waarop de eerste reeks van de TV-serie gebaseerd is, biedt mij steun omdat het verhaal niet werkelijk over zombies gaat maar over hoe mensen overleven in een omgeving en situaties die ze zich vooraf zelfs niet konden voorstellen: hun eigen persoonlijke apocalyps. (Dit gezegd zijnde: hierbij een warme oproep aan Silvester Strips om na anderhalf jaar vertraging eindelijk die drie laatste delen uit te brengen. Ik wil niet sterven voor ik weet hoe het afloopt en mijn autisme weerhoudt me ervan de Amerikaanse of Portugese uitgave te kopen omdat die kaften niet overeenkomen met de 29 delen die ik al heb.)
Gelukkig had ik dus al een behoorlijke collectie van wat gemeenzaam Amerikaanse comics genoemd wordt. En met Amazon Prime (zo komt die actie van Vodafone toch nog van pas) bestel ik zonder verzendkosten omnibussen van wel vijf kilo of meer. Ik moet trouwens wel gebruik maken van Amazon.es, de Spaanse site, waar mijn Prime geldt, ik ben niet in staat me naar een stripwinkel in Lissabon te begeven en de weinige Portugese webshops zijn duur, traag en zeer beperkt in hun gamma. Die laatste twee zaken zijn nu wel geen probleem, ik ben zeker dat alles kan besteld worden en zo dringend moeten ze niet geleverd worden, ik heb nog voorraad. Maar de kostprijs, zeker voor de verzending, is voor een kankerpatiënt die met twee personen van een medisch pensioen leeft een iets groter probleem.
Maar goed, het valt me op dat ik in tijden waarin de werkelijkheid soms wat zwaar om dragen is weer precies doe wat ik altijd al gedaan heb: vluchten in een fantasiewereld. En het bevalt me daar. Ik hou van de verschillende tekenstijlen en waaier aan genres. Want Amerikaanse strips zijn, net zoals hun Europese tegenhangers trouwens, meer dan gespierde mannen en bloedmooie vrouwen die een robbertje vechten. Wie al eens iets van Frank Miller, Ed Brubaker, Robert Kirkman of Jeph Loeb gelezen heeft weet dat ze quasi het hele literaire spectrum overspannen, zij het dan meestal met een gekostumeerde held in de hoofdrol. Een verhaal als Batman: Year One is pure film noir terwijl The Long Halloween zeker niet moet onderdoen voor een maffiaverhaal als The Godfather en V for Vendetta maatschappijkritiek is van de zuiverste soort.
Ook de aparte hub met talloze (animatie)films en (-)series van HBO Max zijn een zegen in deze tijden. Hoewel die enkel het DC universum (gekend van onder meer Superman, Wonder Woman, Batman en Aquaman) bevat is het een ware schat aan oude en nieuwe klassiekers om even volledig in mee te gaan. En dan spreek ik nog niet van The Boys op Amazon Prime Video! Superhelden zoals je ze nog nooit gezien hebt! “Wat de fok is dees?” zou men in de kempen al gauw zeggen 😉
Soms denk ik dat de vele uren die ik zo doorbreng, het escapisme naar andere werkelijkheden, een teken van zwakte is. Omdat ik het zoveel jaren niet nodig had. Maar dan bedenk ik me dat het een overlevingsstrategie als een andere is. En is dat nu niet mijn allerbelangrijkste opdracht, overleven? Ik dacht het wel, dus laat mij maar lezen en vluchten en haal me uit die dromen als het nodig is. Niet vroeger.
Lees ook: Sorry Jezus, ik geloof in Superman
