Ik ben nog nooit bij de dikste geweest. Heel mijn leven heb ik moeten opletten om op gewicht te blijven, of toch tenminste niet teveel gewicht te verliezen. Een dagje niet fatsoenlijk eten en ik kon gemakkelijk bijna een kilootje kwijt zijn.
Toen Johan en ik in 2008 trouwden, had ik een maatje 36 en om eerlijk te zijn een mooi figuurtje. Ik had een prachtige bruidsjurk die Morag (nichtje van Johan) zodanig had aangepast dat hij perfect nauwsluitend rond mijn lichaam paste. En toen kwamen de zenuwen…ik verloor verschillende kilo’s en veel beginnen eten om terug op gewicht te komen resulteerde in een opgeblazen gevoel en diarree. Het enige ik nog had was een slobberende bruidsjurk en niet genoeg tijd meer. Gelukkig had ik op eBay een witte zomerjurk gevonden voor 44 euro, waarbij mijn gewichtsverlies of eventuele toename geen verschil zou uitmaken, die voor een bruidsjurk kon doorgaan. Nu ja, dat hoopte ik toch.
Vlak voor we naar Portugal verhuisden was ik door de nervositeit en het extra werk naast mijn job ook weer teruggevallen naar een 47 kilo, dacht ik. 47 is voor mij nog best te doen qua gewicht maar alles eronder maakt me beverig en geeft me een lusteloos gevoel. Na die prachtige eerste paar maanden (of was het een jaar?), kon ik eindelijk op Facebook zetten dat ik terug 50 kilo woog! Iedereen die me kent, wist dat ik toen heel fier was. 50 kilo, mede door de rust, de vele verse groenten we van onze nieuwe buren ontvingen, experimenten met gekruide, pikante olijfolies, zelfgemaakt brood met rozemarijn, kortom de Portugese manier van leven…
Behalve de constante druk van Johan om dagelijks mijn Portugees te oefenen (iets dat me met tijden zelfs ongelukkig maakte), verliep ons leven goed. Toen kwam covid en tegelijkertijd hoefde ik me niet meer onbekwaam te voelen wanneer we naar het ontmoetingscentrum of de winkel gingen omdat ik geen woord begreep van wat er gezegd werd. Ik heb nooit een taalknobbel gehad maar zat er voor onze verhuis niet echt mee in dat ik de taal nooit zou leren. Ik had het Frans en het Engels toch ook geleerd? Dit was buiten, hoe noemt mijn schoonmoeder het, het dieventaaltje, Portugees gerekend…
Nu ja, terug naar mijn gewicht.
Toen Johan ongeveer anderhalf jaar geleden serieuze rugproblemen begon te krijgen, behoorden steeds meer en meer dingen tot mijn takenpakket tot ik uiteindelijk alles alleen moest doen. Eten klaarmaken, het papier en karton of vuilniszakken wegbrengen, de hond buiten laten of noem maar op, was anderhalf jaar geleden zelfs niet meer mogelijk voor Johan, zelfs niet op zeven Ibuprofen daags.
De uiteindelijke opname van Johan eind oktober verleden jaar, bracht ook een heleboel stress en angst met zich mee. De klap van de diagnose en de zes uur durende rit heen en terug met het openbaar vervoer naar Lissabon, om Johan een half uurtje te mogen zien om de paar dagen (strenge covidmaatregelen) waren enorm vermoeiend.
’s Morgens was ik te druk bezig met de dieren en het inpakken van wat Johan nodig had om ook maar te denken aan eten en ’s avonds te moe en gestresseerd om te koken. Meestal at ik een vegetarische lasagne of cannelloni uit een pakje van de supermarkt. Gemakkelijk, goedkoop… maar niet gezond. Tegenwoordig ben ik echtgenote, verpleegster, pedicure, kapster, boodschappenservice en manusje van alles. Het vergt enorm veel, niet enkel geestelijk maar ook fysiek, en dit steeds meer en meer. De meeste dagen ben ik zo bezig met de routine van Johan dat ik er soms niet aan denk om zelf te eten of krijg ik amper een hap door mijn keel.
Ik ontzie de laatste maanden alle lichamelijke inspanning met als gevolg dat het huishouden eronder te lijden heeft. Alles wordt vlugvlug gedaan. Iets verzetten om af te stoffen doe ik al een tijdje niet meer. Ik, die vroeger zou nauwgezet ons huisje, het koertje en de inkom aan de voordeur netjes hield, laat het nu allemaal slingeren. De was raakt zelfs niet meer tot in de kleerkast. Ik was, hang het op en ’s morgens neem ik gewoon iets uit de garage. Ik denk dat de buren denken dat ik slechts drie T-shirts en twee broeken heb. Beetje platdrukken en het lukt ook wel.
Toen ik een paar weken geleden een telefoontje kreeg van de sociale dienst van het ziekenhuis om samen te bekijken waar ik hulp voor zou kunnen gebruiken, was ik overgelukkig want het lukte me allemaal niet meer. Jammer genoeg konden ze ons enkel dagelijks iemand sturen om Johan te helpen wassen en kleden (ik dacht het niet!) en een maaltijdservice (voor een vegetariër op een extreem strikt dieet? Ik dacht het ook niet!). Jammer…
“ Zorg ook een beetje voor jezelf”. Ik hoor het mijn moeder nog zo vaak zeggen…
Toen de weegschaal een paar dagen geleden slechts 41,9 aangaf, was ik enorm geschrokken… Dit verklaarde veel!
Gelukkig hebben mijn fantastische schoonouders beslist om beurtelings een paar weekjes naar hier te komen om, behalve hun zoon te zien, mij ook wat van mijn dagelijkse taken te verlichten.
Nog drie dagen volhouden!
