Na dertien dagen bij ons gelogeerd te hebben vertrok mijn moeder vorige maandag terug naar België. Terwijl ze hier was om ons wat bij te staan in het huishouden en zo veel mogelijk haar best deed om onzichtbaar te zijn om toch maar niet onze routines te doorbreken of te verstoren was het toch telkens schrikken dat ze in stilte op de achtergrond aanwezig was.
Hoewel we familie zijn, elkaar doodgraag zien en ik 18 jaar lang in haar huis gewoond heb is ze hier in mijn huis toch een vreemde, iemand die hier niet hoort te zijn. We kennen elkaar, zijn vertrouwder met elkaar dan met de meeste andere mensen behalve Sibby, en toch… Het went nooit om in de keuken te komen en haar daar te zien zitten, thee drinken en werken op haar laptop. Ik weet dat ze er zit maar toch is het telkens even schrikken.
Dat heb ik niet enkel met familie uiteraard, met vrienden is het nog erger, dat gevoel van onbehagen dat daar iemand zit, op mijn sofa, in mijn keuken, op mijn terras, die daar niet hoort. Daarom dat wij geen vrienden uitnodigen om hier enkele dagen door te brengen. Op bezoek komen mag, graag zelfs, maar logeren? Nee, dat gaat niet. Hoogstens een nachtje, als het echt niet anders kan.
Toch nodig ik graag mensen uit. Omdat het in mijn vertrouwde omgeving is en ik even kan ontsnappen naar een veilige ruimte als het me allemaal te veel wordt. En dat weten ze ook, dat ik even wat rust nodig heb op die momenten. Ik zeg het hen ook op het moment dat ze hier binnenkomen. En ik zeg hen ook wanneer het tijd wordt om weer te vertrekken. Ze vinden het misschien niet leuk dat ik dat doe, maar ze respecteren het wel.
We zijn trouwens voorzien op bezoek: we hebben onze eigen glazen en glazen voor het bezoek. Vaak verschillen die enkel in een klein detail, een kleur of een bedrukking, waardoor het niet opvalt dat ik niet wil dat ze aan mijn eigen, persoonlijke glas zitten te lurken. We hebben een reeks Disneymokken, een mooie set gekocht in een dure winkel, waarvan sommige voor het bezoek zijn, en andere voor ons. Ik heb een ochtend-, namiddag-, en avondmok. Een yoghurtmok ook. Wat zou ik geen aparte set hebben voor bezoekers? We houden het discreet en niet veel mensen weten dat, maar het is wel zo.
Familieleden weten dat wel, en die hebben dan ook hun eigen mokken. Die brengen ze vaak zelf mee want niet iedereen houdt van een bepaalde vorm of een bepaald inhoudsvolume. Die mokken staan hier in de kast voor die paar keer per jaar dat ze langskomen. En ze weten zeker dat daar niemand uit gedronken heeft.
Zoals ze ook weten dat het niet aan hen ligt als ik mij even opsluit in mijn computerkamer. Of hen zeg dat ze nu wel genoeg gebabbeld hebben en ik even rust moet tanken. Daar is het familie voor. We kennen elkaar en houden van elkaar. En toch zullen ze nooit meer zijn dan geprivilegieerde indringers in mijn eigen, kleine bubbel, weg van de boze buitenwereld. Maar dat is nog steeds de categorie die ons het meest dierbaar is en die ons alles mag vragen. Want ook daar is het familie voor. En daarom hoop ik dat zij op zijn minst een beetje kunnen genieten van hun bezoek of logement. Mij lukt het ook soms, niet lang maar wel regelmatig. Daarom houd ik het vol dat iemand mijn wereld verstoort en blijft verstoren.
