Sinds mijn opname in augustus 2022 maken mijn dokters zich zorgen over mijn wervels, en dan in het bijzonder mijn nekwervels die beschadigd zouden zijn, volgens hen sinds de val in de badkamer die aan mijn opname voorafging, volgens mij sinds de Klaprozenrit van 11 november 2013, waarbij ik met mijn Vespa ten val kwam en een lelijke smak op mijn hoofd maakte waar ik een paar dagen niet goed van was. Nu, de oorzaak doet in dit verhaal niet echt ter zake, behalve dan om aan te tonen dat dokters soms ook maar raden naar de oorzaak van een medisch euvel.
Toen ik mij afgelopen vrijdag moest aanmelden bij de dienst orthopedie voor enkele scans en foto’s van mijn nekwervels wist ik al snel dat het niet om een routinematige check-up ging, maar om detailfoto’s die een eventuele operatie moesten legitimeren.
Ook bij mijn opname was al sprake van een nekoperatie. Men was van plan mij een beugel te laten dragen om de wervels te ondersteunen en op hun plaats te houden maar dat plan ging uiteindelijk, om een mij onbekende reden, niet door. Waar ik niet rouwig om was, om eerlijk te zijn. Dat buisje in mijn keel was al voldoende ongemak, een nekbeugel ging, zeker in de Portugese zomer, nog oncomfortabeler geweest zijn.
Maar terug naar de onderzoeken van vrijdag. Er werden röntgenfoto’s genomen van mijn wervels, en dan nog eens opnieuw terwijl een potige verpleger hard aan mijn hoofd trok. Ik moest ook een CAT-scan laten nemen en daarna nog eens onder de MRI-scanner gaan liggen. Men wilde duidelijk zekerheid alvorens de operatie uit te voeren, wat mij zowel geruststelde als wat onzeker maakte. Tegen welk risico wilden ze zich indekken?
Het was de bedoeling dat ik na de scans op consultatie zou gaan bij een gerenommeerde arts die ook lesgaf aan de Universiteit van Lissabon. Het duurde echter enkele uren voor men mij, voor een ongeplande scan, tussen de andere patiënten kon inpassen, waardoor ik al behoorlijk overprikkeld was, zeg maar mentaal en lichamelijk volledig door mijn reserves aan het branden was, eer de laatste scan achter de rug was.
Bovendien, en dat is toch niet onbelangrijk, zou de dokter hierdoor slechts een minimum aan tijd gehad hebben om de beelden te analyseren, als ze op dat moment hoe dan ook al beschikbaar zouden zijn.
Toen ik bij de dokter kwam was ik door mijn autisme en een dag vol overprikkeling niet meer in staat helder te denken, laat staan om een volledige Portugese conversatie te voeren of mijn geïnformeerde toestemming te geven voor een operatie. Al wat ik wilde was naar huis, en dat heb ik ook met zoveel woorden gezegd, nadat ik hen had ingelicht over mijn autisme en de graad van overprikkeling waaraan ik was blootgesteld die dag. Begripvol gaven ze me een afspraak voor een consultatie op het einde van deze maand, waarbij de scanresultaten en een eventuele operatie met bijhorende opname besproken zouden worden.
Op die manier heb ik wat tijd om me voor te bereiden op wat komt en af te wegen welke risico’s ik bereid ben te nemen. Tot die consultatie blijven mijn nekwervels zoals de kat van Schrödinger, die in een doos zat en zowel dood als levend kon zijn tot de doos geopend werd. Mijn wervels kunnen zowel onherstelbaar beschadigd of verbazend intact zijn. Dat weten we pas wanneer we de scanresultaten kunnen observeren.
Foto door cottonbro studio via Pexels
