De eerste week van januari was emotioneel heel zwaar. Niet alleen had ik enkele dagen voor de jaarwisseling te horen gekregen dat men een vlekje gezien had op de scan van mijn hoofd, dat zowel de restanten van een infarct(je) of het begin van een tumor kon zijn. De dag daarvoor kreeg ik al te horen dat ik een milde vorm van tuberculose had. Op drie januari overleed onverwacht Dirkje, mijn lievelingskat aan wie ik zoveel steun had tijdens al die maanden dat ik plat moest liggen (en ook daarna). Op vijf januari kreeg ik een telefoontje dat ik mij dringend moest aanmelden op de spoedafdeling de volgende dag, wat zowat de meest stresserende ervaring sinds mijn diagnose werd…
Nu, zes dagen later ben ik eindelijk volledig tot rust gekomen. Mijn suikerwaarden zijn weer normaal na een week van piekwaarden en ik voel me ook niet meer angstig als mijn telefoon gaat. Daarom heb ik besloten dat het zo niet meer verder kan.
Sinds meer dan een jaar heb ik zowat elke week wel een of meerdere ziekenhuisafspraken, met alle stress en gedoe vandien. De ambulanceregelingen geven mij stress, de overprikkeling van de wachtzalen zijn een aanslag op mijn lichaam, en dan is er telkens de onzekerheid over wat ze nu weer zullen vinden. Het rijtje tikt immers al goed aan: uitgezaaide longkanker, botafsterving, diabetes, verlamming aan de stembanden, beschadigde nekwervels, mogelijke hersentumor of herseninfarct,…
De gecumuleerde spanning van 2022 kan ik onmogelijk verder laten opbouwen in 2023. De stress die dit veroorzaakt kan niet goed zijn voor mijn lichaam… Verhoogde suikerwaarden, verhoogde bloeddruk, een hartslag die nooit onder de 110 daalt, ook niet in “rust”.
Daarom heb ik beslist dat ik elke maand een weekje verlof neem van al wat met het ziekenhuis te maken heeft. Ik woon in een prachtig land met een zalig klimaat, ik ga in de tijd die mij nog rest de moeite doen om daarvan te kunnen genieten. Bewust.
Voor het ziekenhuis zal snel duidelijk zijn dat ik niet langer zomaar ja zeg op elk onderzoek of elke consultatie. Ik moet tijd maken voor mezelf en Sibby, nu het nog kan op een kwaliteitsvolle manier. Dus als hetgeen ze me voor bellen niet levensbedreigend is zal het wel een paar dagen kunnen wachten. Het zal moéten wachten. Ik moet mentaal en lichamelijk kunnen opladen.
