Sinds ik in november 2021 terugkwam uit het ziekenhuis staat mijn bed in de woonkamer omdat ik niet meer in staat ben trappen te doen (hoewel daar stilaan verandering in komt). Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik daarin zou slapen maar omdat Sibby zo ongerust was dat ze me niet zou horen als ik ’s nachts in de problemen kwam verhuisde ik naar de sofa en sliep zij in het bedje (eerst was het omgekeerd maar dit was praktischer omdat ik minder lang slaap dan zij). Eind 2022 plaatsen we eindelijk een tweede bedje beneden zodat we nu weer lekker dicht bij elkaar kunnen liggen.
Sinds mijn eerste opname speelt mijn leven zich beneden af, eerst enkel in de woonkamer, vastgekluisterd aan de sofa, later ook in de computerkamer en nu stilaan ook in de keuken en op het terras buiten of op het stoeltje naast de deur in de tuin.
Samenleven in de ruimte waar je slaapt heeft zo zijn nadelen, zoals ieder koppel dat ooit op hotel logeerde zal kunnen beamen. Zeker als je een verschillend slaapritme hebt.
Er is een periode geweest dat ik vaak midden in de nacht wakker werd en opstond omdat ik niet meer kon slapen. Om Sibby niet wakker te maken zat ik op mijn tablet de kranten te lezen, op de sofa en in volledige stilte, de trips naar de keuken om koffie te halen tot een minimum beperkend om haar toch niet te wekken, in het begin zelfs gewoon water drinkend uit de fles die ik naast de sofa staan had. Later zat ik ’s morgens soms al van vier uur in mijn computerkamer met mijn koptelefoon naar online zenders (Newsmax! DW! France24!) of streamingdiensten te kijken. Omdat de televisie in de woonkamer geen bluetoothverbinding had kon ik dat immers enkel daar. Nu, met de nieuwe televisie kan ik dat ook in de woonkamer.
Toch is het onmogelijk Sibby niet wakker te maken. Niet alleen is ze wakker bij elk geluidje, omdat ze bang is dat er iets zou gebeuren terwijl ze slaapt ligt ze ook eerder te waken dan te slapen.
Dat is ook het geval als ik ’s avonds wat langer opblijf om nog wat tv te kijken. Elk geluid dat ik maak stoort haar bij het inslapen waardoor ze niet de rust krijgt die ze nodig heeft. Dus kruip ik meestal heel vroeg met haar onder de wol… waardoor ik weer heel vroeg wakker ben.
We zijn ondertussen al heel bedreven geworden in het elkaar zo weinig mogelijk storen als de ander slaapt, met aparte lichtschema’s en al, maar toch blijft het een beetje zoals leven in een hotelkamer. En dat zie ik nog niet zo snel veranderen.
