Vandaag kwam Fernando mijn Vespa halen. Hij had ‘m gekocht, voor een niet onaanzienlijk bedrag. Fernando is een vriend die ik al jaren ken en was tot voor kort voorzitter van de vespaclub hier in Torres Vedras. Hij heeft betaald wat de Vespa waard was, niet minder, maar ook geen cent meer. Het was een eerlijke verkoop waar ik me geen moment slecht over voel. Hij stuurde me net nog een filmpje door, van zijn schoonzoon die door de straten van hun dorp snort. Op mijn Vespa. Hoewel hij me zei dat hij ‘m zoveel als mogelijk hetzelfde wou houden viel mij al meteen op dat er andere spiegels opstonden. En dat de vlaggemastjes van de valbeugels gehaald waren. De rugsteun voor de passagier ontbrak ook, dat had ik onmiddellijk gezien. Zo gaat dat als je dingen verkoopt. Je moet afscheid nemen en loslaten. Vooral dat loslaten valt me moeilijk, zoals ik hier al schreef.
Vandaag is het definitief. Vandaag is het zeker dat ik nooit nog met een Vespa zal rijden. Ik heb er geen meer staan in de garage voor een snel ritje als het me allemaal teveel wordt. Ik behoor niet meer tot de doelgroep van de vespaclub en gaan kamperen op een vespatreffen, dat zit er al helemaal niet meer in. Ik ben een ex-rijder. Met de auto, maar nu ook met de Vespa. Ik neem opiaten, voor de rest van mijn leven. Ik mag niet rijden, al zou ik het kunnen.
Het voelt alsof ik afscheid heb moeten nemen van een dierbaar familielid met wie ik heel wat leuke momenten meemaakte. Reisjes ook. Naar Luxemburg of Kroatië, of gewoon naar Charleroi of Hasselt. Ik moet nog maar eens afscheid nemen en dat valt me zwaar, ook al heb ik een leuke som om te spenderen. Het voelt alsof iemand, kanker in mijn geval, mij iets afgenomen heeft wat me heel dierbaar is. En dat doet zeer. Voorlopig nog.
Straks ga ik slapen en morgen doet het iets minder pijn. Volgende week nog iets minder en tegen volgende maand kan ik er misschien over praten zonder een huilbui te onderdrukken. Maar die 11 jaar aan mooie herinneringen? Die blijven! De vriendschappen hopelijk ook, hoewel ik officieel niet langer één van hen ben…
Ik heb zin om te wenen, hoewel ik diep vanbinnen weet dat dit het beste is. Dat Vespas niet gemaakt zijn om te staan roesten, jarenlang, in een garage. En toch was er altijd die hoop dat ik ooit nog zou rijden. Die hoop verdween vandaag in de bestelwagen van een vriend.
Die hoop is dood.
