Sinds meer dan een decennium gebruik ik cannabis om de symptomen van mijn autisme te temperen. De gespannen spieren, de razende storm aan gedachten in mijn hoofd, het gebrek aan eetlust en zelfs het overgeven van de stress, het wordt allemaal veel dragelijker na enkele trekjes aan een joint. Ik moet er wel meteen bij vertellen dat ik niet rook om high te worden, want daar heb ik een gloeiende hekel aan. Het was dan ook telkens de kunst bij het rollen het genoeg van het groene goedje tussen de tabak te rollen om wel ontspannen (en hongerig) maar niet stoned te zijn.
In België, maar ook hier in Portugal, was de enige manier om aan mijn zelfmedicatie te kunnen doen een beroep doen op het illegale, en dus onbetrouwbare en criminele, soms zelfs gevaarlijke, circuit. Terwijl er wel zoiets als medicinale cannabis bestaat voldeed ik niet aan de zeer beperkte voorwaarden waarvoor het medicijn voorgeschreven mag worden. Tot nu.
Sinds kort voldoe ik immers aan de zeer beperkte voorwaarden om te kunnen genieten van medische cannabis. Dat mag hier in Portugal immers enkel voorgeschreven worden aan kankerpatiënten, niet om de pijn te verzachten maar om de eetlust op te wekken die ze verloren zijn door de chemotherapie. Dat is zowat de enige groep die er gebruik van kan maken en ik behoor nu dus eindelijk ook tot die groep.
In augustus trok ik mijn stoute schoenen aan en vroeg ik mijn psychiater om medicinale cannabis. Na heel wat opzoekingswerk vond hij hoe hij het me precies kon voorschrijven (in een spray van €290) en had ik dus eindelijk het voorschrift in mijn handen waar ik al die tijd over gefantaseerd had. Zuivere cannabis, ontdaan van het criminele element en legaal in de apotheek gekocht. Zonder rommel tussen, zorgvuldig aan controle onderworpen en in sprayvorm.
Toen ik de volgende maand op consultatie ging was mijn enthousiasme al fiks getemperd. Niet alleen door de prijs (die in kleine lettertjes op het voorschrift stond) maar ook omdat geen enkele apotheek mij het product kon verschaffen. Mijn psychiater had echter ondertussen ook zijn huiswerk gedaan en had ontdekt dat ik de zuivere bloempjes, wiet dus, ook zo kon voorgeschreven krijgen. Om te “vaporiseren”. 15 gram voor €150, zowaar een schappelijke prijs.
Ook nu bleek mijn zoektocht echter vergeefs. Niet enkel de apotheken in mijn buurt haalden de wenkbrauwen op toen ik hun het voorschrift voorlegde, ook de speciale telefoonlijn die opgericht was om zeldzame medicijnen op te sporen wist mij te melden dat ik tussen Lissabon en Braga, een afstand van ruim 300 kilometer, geen apotheek zou vinden die mij de medicatie (want dat was het immers) kon afleveren.
Medicinale en legale cannabis bestaat dus in Portugal, het kan ook voorgeschreven worden, maar geen enkele apotheek waar ik van weet kan het afleveren. Zelfs de ziekenhuisapotheek van het universitaire ziekenhuis waar ik patiënt ben, kon me niet zeggen hoe ik aan het spul kon komen. Mijn psychiater raadde mij zelfs laconiek het illegale circuit aan. De wereld op zijn kop!
Ik blijf me dus behelpen met de minder potente CBD-variant. Ondanks dat ik aan alle regels voldoe en een voorschrift op zak heb. Dat een medicijn bestaat en voorgeschreven kan worden wil immers nog niet zeggen dat het geleverd kan worden. Er is nog een lange weg te gaan, ook in het liberale Portugal.
