We hebben onlangs al een Rotdag gehad met Herman die geen rode bloedcellen meer aanmaakte en zich op korte tijd zo miserabel voelde dat we hem noodgedwongen een spuitje moesten laten geven.
Rotdag Leentje. Leentje, lieve Leentje, die al maanden steroïden nam tegen een allergie….een allergie tegen “iets” in de natuur hier in Portugal. Ze werd steeds meer lethargisch. Ze had geen plezier meer in haar leven. Zelfs mijn schoonouders zeiden dat ze haar zienderogen achteruit zagen gaan. Zij hebben er een beter zicht op, denk ik, omdat ze haar maar om de paar maanden zagen.Volgens de veearts waren haar nieren het stilaan aan het bekopen door de noodzakelijke medicatie. Zonder de steroïden had ze grote kale plekken van het krabben….een constante vreselijke jeuk. Ze was volledig incontinent geworden door de medicatie. Het enige ze uiteindelijk nog deed was liggen in haar eigen urine. Ze besefte niet eens meer dat ze moest plassen. Zelfs met vijf pampers daags en een dubbele pamper ’s nachts, lag ze in haar eigen nat. Geen waardig leven meer.
Een paar weken voor D-day Leentje kwam Klaasje. Klaasje is een zwerfkatje van een nabijgelegen (verlaten) boerderij. Door mijn wandelingen met Leentje ben ik redelijk goed op de hoogte van de zwerfkatten in de buurt. Ik kende Klaasje en zijn broer of zusje omdat ik ze regelmatig samen zag met de mamapoes. Diegene die wij nu Klaasje noemen was de kleinste van de twee…toen ik hem zielsalleen tegen kwam op mijn avondwandeling met Leentje, woog hij amper 630 gram. Zo’n beestje kan je natuurlijk niet alleen daar buiten laten. Ik heb verschillende keren geprobeerd om mamapoes te vinden en hem terug bij de moeder te plaatsen aangezien hij slechts een week of 4/5 oud was. Geen geluk op dat gebied en een week later kwam ik te weten dat mama overreden was. Het tweede kitten heb ik nooit meer gezien 🙁
Had ik geweten wat ik nu wist, had alles veel simpeler geweest als ik Klaasje nooit gezien had.
Portugal, het beloofde land….. dachten we.
Iedereen die Johan kent of The Dying Mutant Fish weet wat er gaande was een kleine twee jaar nadat we verhuisd waren. Iedereen die Johan lief heeft (en diegenen die genoegen scheppen in het leed van een ander) hebben gelezen en weten hoe moeilijk het geweest is voor ons de laatste drie jaren.
We hebben veel gepraat, geweend en plannen proberen te maken voor het moment Johan er niet meer zou zijn. Er komt verdomd veel meer bij kijken als je in het buitenland woont dan je zou denken.
Bijvoorbeeld, hier in Portugal is het de gewoonte om een overledene een paar dagen nadien te begraven of te cremeren. Kunnen de ouders van Johan hier tijdig geraken om afscheid te nemen van hun zoon? Kunnen we de begrafenis of crematie uitstellen? De dienst en alles daar rond, die Johan voor ogen heeft en die beschreven staat in een website op de computer, zal waarschijnlijk niet echt geschikt zijn voor een vreselijk katholiek land zoals Portugal. Om eerlijk te zijn, heb ik de website nog niet bekeken. Johan kennende…
Belastingen, de verkoop van het huis….. Enzovoort
Nu ja….het ziet er naar uit dat ik mij daar niet meer ga moeten mee bezig houden.
Een tijdje geleden had ik ongelooflijk veel pijn aan de onderkant van mijn borst. Het gevoel zoals je twee nachten met je borst op een kiezel gelegen had, met een gewicht van 46,7 kilo er bovenop.
Een geluk bij een ongeluk moest Johan zich aanbieden bij de lokale ziekenhuispost om de voorschriften van zijn medicatie te bespreken. Johan vermelde de pijn in mijn borst en tegen alle verwachtingen in schreef de huisdokter me verschillende testen voor, zoals ECG, MRI en een test voor mijn handen (verkorting van de pezen).
Ik voelde aan dat er iets verkeerd aan de hand was. Eerst dacht ik dat mijn gebrek aan energie het gevolg was van de laatste drie jaren stress en zowat alles te proberen te doen in het huishouden, (Wat niet echt meer lukt) , de afspraken, de medicatie, de bezoekers , Leentje en mijn gebrek aan eetlust.
Een BMI van 16,9 helpt niet echt om veel energie en reserve te hebben en was een stuk slechter een jaar geleden.
We hebben duidelijkheid nu . De pijn in mijn rechter borst komt overeen met de plaats met de gezwellen ze gevonden hebben in mijn longen.
Eigenlijk ben ik blij dat Leentje dit allemaal niet meer moet meemaken. Leentje, zo’n stressgevoelig beestje en ze had al problemen genoeg op zich.
Nu ja …ik kan er redelijk mee om. Johan een heel stuk minder. Ik heb al drie jaar de tijd gehad om me voor te bereiden om hem te verliezen. Johan heeft nog maar een week de tijd gehad om om te gaan met het feit dat hij me eventueel eerder zou kunnen verliezen. Zoiets kan je niet weten. Peter, mijn eerste man, heeft de strijd na twee maanden verloren….
Vanaf de 26ste deze maand begin ik met het circus van scans en testen. Daarna zullen we een beter beeld hebben van de situatie en kan ik beslissen welke behandeling ik wil, en niet wil. Ik wil Johan geen jaar overleven terwijl ik in een ziekenhuis lig.
En als ik nu eens heel eerlijk mag zijn….ik kijk er naar uit dat iemand, gelijk wie, mij eens zal verzorgen na dertig jaar en ik geen zorgen meer ga hebben.
Ik heb kanker. Tenzij de positieve mensen zich kunnen inbeelden dat de gezwellen in mijn longen, na dertig jaar roken, goedaardig zijn. Hoe ga ik daarmee om? Redelijk goed denk ik omdat ik vermoedde dat ik kanker had. Ik heb geen angst.
