angst

  • Even bang afwachten…

    Even bang afwachten…

    De laatste dagen is de stress me te veel geworden. Ik wil kunnen eten waar ik zin in heb want het diabetes-dieet is nu eventjes niet genoeg om me een lichamelijk voldaan gevoel te geven. Het is een basisgevoel, dat past bij een basisemotie, maar het drukt mijn gemoed ver onder nul. Na weken piekeren…

    Lees meer…

  • Laat mij maar even binnenblijven… Ik zie de lente wel door het venster.

    Laat mij maar even binnenblijven… Ik zie de lente wel door het venster.

    Ik ben depressief en durf niet meer buiten. Niet door die rot-diabetes of dat buisje in mijn keel. Maar omdat ik de laatste tijd plots geen adem meer kan halen, niet meer op mijn benen kan staan door het gebrek aan zuurstof. Het kan overal gebeuren, maar meestal op straat wanneer ik het niet verwacht.…

    Lees meer…

  • Een gat in mijn keel en niet kunnen praten. Beangstigend!

    Een gat in mijn keel en niet kunnen praten. Beangstigend!

      Na mijn val eind augustus werd ik wakker in het ziekenhuis Santa Maria met een gat in mijn keel, waarin een raar buisje met filter en zuurstofslangetje zat. Het was vastgebonden rond mijn nek en vastgenaaid aan mijn borst, en niet op een nette manier. Er zat ook een plastic slang in mijn neus.…

    Lees meer…

  • Sociaal zijn in tijden van kanker.

    Sociaal zijn in tijden van kanker.

    Hoewel ik door mijn autisme nooit echt sociaal geweest ben, en een hekel had aan telefoneren, heeft mijn verhuis naar een boerendorp aan de andere kant van Europa daar wel verandering in gebracht. Ik telefoneer niet graag op onverwachte momenten maar ik heb wel een bepaalde behoefte om, eens om de zoveel weken -maar via…

    Lees meer…

Schrijf je in op onze e-maillijst!

Ontvang nieuwe blogposts in je e-mail!

Lijsten*

Loading

Op deze manier komt onze e-mail niet tussen uw spam terecht!

Recente berichten