Toen ik de diagnose kreeg dat ik leed aan het syndroom van Asperger stortte mijn wereld in. Ik zou voor altijd anders zijn en nooit ergens echt bijhoren. De stress en inspanningen om om te gaan met het dagelijkse leven zou er niet minder op worden maar tot mijn laatste adem een strijd blijven.
Hoe meer ik echter las over autisme, hoe meer ik de positieve aspecten van mijn diagnose onder ogen zag. Ik was misschien geen neurotypical, maar ik had andere kwaliteiten die zij niet hebben. Mijn hersenen werken op een andere manier, niet minder goed maar gewoon anders. Ik denk binair, één of nul, terwijl neurotypicals met komma’s rekenen. Mijn manier van denken, de logica die ik aan de dag leg, sluit beter aan bij de manier waarop een computer handelt dan bij die van de man in de straat.
Omdat onze maatschappij steeds verder informatiseert zijn, in tegenstelling tot in het verleden, autisten plots nuttig en soms zelfs visionair. Mensen die in vroegere tijden aan hun lot zouden worden overgelaten, uitgestoten door de groep, worden nu plots de helden van de digitale wereld. Mensen die vroeger nooit een partner zouden vinden door hun gebrek aan sociale vaardigheden worden plots een gegeerde prooi voor vrijgezellen. Een eenvoudige mutatie wordt een kwaliteit. Dat is een zeer significate omwenteling in hoe mensen met autisten omgaan die me sterkt in de idee dat dit niet zomaar gebeurt. Dat het geen toeval is dat steeds meer mensen de diagnose krijgen. Immers, ook autisten planten zich nu voort, wat vroeger veel minder het geval was. Als deze trend zich verderzet zal het aantal mensen met een autismespectrumstoornis in de volgende decennia evenredig toenemen met de digitalisering van onze maatschappij. En zo staan we aan wat volgens mij de start is van een nieuwe stap in de menselijke evolutie: de homo sapiëns krijgt een binaire upgrade naar homo autisticus.
Misschien is deze redenering wat kort door de bocht, ik ben geen antropoloog of bioloog, maar tot op vandaag zijn er geen feiten die me aan deze stelling laten twijfelen. En het doet wonderen voor mijn zelfbeeld: ik ben niet gehandicapt, ik heb geen beperking, ik ben een mutant, de volgende stap in de menselijke evolutie. Het is moeilijk om je daar slecht over te voelen.
