Voor iemand die zwart-wit denkt en op zich op elk moment zo intens bewust is van zijn omgeving, zij het op een andere manier dan andere mensen, is het moeilijk zich niet schuldig te voelen als hij zijn eigen, autistische gedrag analyseert.
Ik ben mij zeer bewust van de vele hindernissen die mijn aspie-zijn voor anderen opwerpt, wat een inspanning het kan kosten om met mij om te gaan, laat staan samen te leven. Net zoals ik van het moment dat ik wakker word tot het moment dat ik ga slapen een enorme inspanning moet doen om mij aan te passen aan anderen doen zij dezelfde inspanning naar mij toe. Dat geldt uiteraard in de eerste plaats voor mijn vrouw maar evenzeer voor familieleden, collega’s, vrienden, oversten en lesgevers,…
Dat ik niet de enige ben die de constante behoefte heeft zich te verontschuldigen omdat hij gewoon zichzelf is blijkt uit een interessante strip van de Chinees-Amerikaanse illustratrice Yao Xiao die ik deze week onder ogen kreeg. In enkele rake tekeningen toont Xiao aan dat sommige vormen van schuld kunnen vertaald worden als dankbaarheid waardoor ze zowel voor mij als voor de ander een positief in plaats van een negatief gevoel opwekken.
Als je de strip leest dan stel je vast dat het uitgangspunt van Xiao’s stelling klopt. Als je je dankbaarheid uit dan geef je de ander een compliment: ik ben dankbaar voor jou, jij bent de moeite waard. Als je je daarentegen verontschuldigt leg je de klemtoon op jouw negatief gedrag en corresponderende, negatieve gevoelens. Het schept een andere sfeer en de eerste zienswijze voorziet de situatie van een positieve invalshoek.
Het is moeilijk positief te blijven als je elke dag opnieuw aan het begin staat van een gevecht dat je nooit zal winnen maar soms lees je iets dat je een andere, betere kijk op de werkelijkheid geeft waardoor je net iets minder een inspanning moet doen om sterk in het leven te staan.
