Ik heb behoorlijk wat mensen ontmoet die zich aangetrokken voelen tot iemand van hetzelfde geslacht. Velen onder hen deelden met mij hun verhalen over hoe ze uit de kast kwamen bij vrienden en familie na een (lang) proces van zelfaanvaarding. Hoe meer van dergelijke verhalen ik hoor, hoe meer paralellen ik zie met het proces dat ik doormaakte na mijn diagnose, nu goed tien jaar geleden.
Ook ik moest eerst leren mezelf aanvaarden en bepaalde idealen bijstellen. Zolang ik voor mezelf niet had uitgemaakt hoe ik dit zou inpassen in wie ik was, in het toekomstbeeld dat ik van mezelf had, was ik niet klaar mezelf naar anderen toe te identificeren als afwijkend van de norm. Wie autist is en daar openlijk voor uitkomt krijgt een stempel door zijn anders-zijn en behoort niet langer tot een meerderheidsgroep. We worden aanvaard, of soms slechts getolereerd, maar meestal niet als volwaardige burger. Terwijl homofilie niet langer gezien wordt als een mentale afwijking is dat voor autisme wel nog het geval omdat het dat ook is en altijd zal blijven. Dat baarde me zorgen en gaf me ook wel een beetje angst. Ik kende zelf vooral de negatieve kanten van autisme, de aspecten die uitvergroot worden in de media. Ik wist niet dat er ook voordelen waren aan dat anders-zijn. Net als al die andere mensen in de samenleving die nog nooit echt met autisten geconfronteerd werden had ik eigenlijk geen benul wat de stoornis precies inhield.
Gaandeweg kwam ik in het reine met mezelf en begon ik hier en daar mensen in vertrouwen te nemen. Tot ik zelfzeker genoeg was om openlijk te zijn wie ik ben. Ik hoef me niet te verstoppen of te schamen. Ik heb evenveel recht op geluk en eigenheid als wie dan ook, waarom dan proberen te zijn wat ik niet ben? Sinds ik dat besef ben ik open over mijn autisme en ik heb ondervonden dat dit al heel wat van de vooroordelen wegneemt. Dat mensen spontaan vragen stellen als ze iets willen weten. Dat ik mensen kan helpen inzicht te verwerven in het gedrag van hun autistische kind of familielid. Mochten meer mensen eerlijk zeggen dat ze een aspie zijn, zouden er meer positieve rolmodellen en voorbeelden zijn. Zo lang de meesten, vooral in hogere functies, in de kast blijven zitten blijft het stigma van de mentaal gehandicapte savant die ze kennen uit Rain Man.
Net zoals de meeste homo’s die uit de kast gekomen zijn tegen hun omgeving en openlijk hun geaardheid beleven beschrijven dat hun outing een last was die van hun schouders viel, zo is het ook mij vergaan. Ik ben wie ik ben, en meestal ben ik daar nog trots op ook! Hopelijk kunnen in de toekomst ook de bekende aspies die vrijheid ervaren en tegelijk de maatschappij een blik gunnen in wie we zijn en wat we kunnen. Er is alvast één iemand onder het grote publiek die zijn vertrouwen in hen niet zal verliezen…
