Na negen maanden ziekteverlof, een periode die ik grotendeels doorbracht in een veilige, vertrouwde omgeving, weg van sociale contacten en met een minimum aan prikkels, ben ik tot het besef gekomen dat waar ik eigenlijk mee bezig ben afscheid nemen is. Ik neem afscheid van de maatschappij en leg bijna al mijn engagementen, in het verenigingsleven maar ook persoonlijk, neer. Ik engageer me enkel nog voor waar ik me goed bij voel en momenteel zijn er slechts heel weinig zaken die daarvoor in aanmerking komen.
Ik neem mijn plaats in als toeschouwer, aan de zijlijn van de maatschappij. Mijn leven lang heb ik die maatschappij geanalyseerd om mij er zo goed mogelijk aan aan te passen. Om de rol te spelen die van mij verwacht werd, die voor mij was weggelegd. Nu ben ik, voor een groot deel wakker geschud door mijn verplichte pensionering, tot de vaststelling gekomen dat mijn rol uitgespeeld is. Ik heb in verschillende domeinen getracht bij te dragen aan een betere maatschappij, ik heb ten koste van mezelf mijn steentje bijgedragen maar nu is de tijd gekomen om een stap terug te zetten en gewoon te zijn wie ik echt ben. Ik sluit niet uit dat er een periode komt waarin ik opnieuw aansluiting zal zoeken bij wie en wat me boeit maar zeker is dat allerminst.
Ik ben op zoek naar levenskwaliteit, een break-even of een positief resultaat als je de balans opmaakt van de hoeveelheid energie die het je kost om te overleven en wat je ervoor terugkrijgt. Door jarenlang alle waarschuwingen te negeren en elke dag opnieuw ver in het rood te gaan wat betreft mijn emotionele en fysieke weerstand en welzijn, heb ik mezelf schade toegebracht. Schade die misschien onherstelbaar is want na negen maanden ben ik nog steeds niet in staat om te gaan met sociale contacten zonder absurd veel tijd nodig te hebben om er achteraf van te herstellen. Ik denk niet dat dat is wat de maatschappij van ons verwacht, of mag verwachten, of we nu autistisch zijn of niet.
Na negen maanden zelfanalyse, waarin ik zowat alle aspecten, gebeurtenissen en personen uit mijn leven onder de loep genomen heb, loop ik nu gewoon het lijstje af en sluit ik af wat moet afgesloten worden. Het is geen tijd voor nieuwe hoofdstukken, het is tijd voor een nieuw boek!
