Een voltooid leven. Het is een beladen term die bij heel wat mensen beelden oproept van levensmoeë senioren. Toch omschrijft net die term het beste hoe ik mijn leven zie. Voltooid, in de simpelste zin van het woord. In tegenstelling tot de meeste anderen die deze term in de mond nemen verlang ik niet naar de dood, betekent deze gedachte niet dat ik niet meer verder wil leven.
Mijn oude leven is voorbij. Dat is anderhalf jaar na mijn pensionering zeer duidelijk. Met mijn collega’s van vroeger heb ik amper contact, en als dat contact er al was dat was ik het die het initieerde. Vriendschappen heb ik stilaan afgebouwd en ook met mijn, niet-directe, familieleden heb ik niet langer contact. Ik ben klaar met dat leven. Het is voltooid.
Ondertussen bereid ik mij volop voor op mijn nieuwe leven. Eentje waarbij ik vanaf de start al weet dat ik autisme heb, en daar rekening mee kan houden. Eentje waarbij ik niet langer ben wie ik verwacht word te zijn maar wie ik weet dat ik ben. In een ander land, ver van het verleden en mijn vorige leven, bouw ik binnen minder dan drie jaar een nieuw leven op. Mijn echtgenote en ik, meer moet dat niet zijn.
Verhuizen naar het buitenland, en dan zeker een buitenland waarvan je de taal niet spreekt, schrikt velen af en ik kan me inbeelden dat de gedachte alleen al voor de meeste autisten een ondraaglijke onzekerheid teweeg moet brengen. Niet zo voor mij. Ik heb jaren om me voor te bereiden. Ik leer de taal, lees over de roemruchte geschiedenis van mijn toekomstige vaderland en probeer zo veel mogelijk de regio waar wij ons gaan vestigen te bezoeken. Ook administratief heb ik al een stevige voorsprong om de gemiddelde emigrant. Omdat ik de laatste jaren al meerdere maanden in de streek verbleef ken ik er mijn weg. Ik weet waar de ziekenhuizen zijn, waar ik een sleutel kan laten bijmaken en waar men het beste brood heeft. Het zal geen nieuwe omgeving zijn waarin ik ga leven, maar een vertrouwde.
Een nieuw leven beginnen is ook afscheid nemen van wat was en daar ben ik nu al zo lang mee bezig dat ik me bijna niet meer kan herinneren hoe het was, volop in dat oude leven te staan. Het enige wat ik me herinner is de spanningen in mijn lichaam, de onrust in mijn hoofd en een verlangen niet oud te worden. Vandaag is dat verlangen verdwenen en vervangen door de hoop dat we snel twee en een half jaar verder zullen zijn en ik eindelijk kan starten waar ik me uitgebreid heb op voorbereid.
Een nieuw leven, dat niet overlapt met het oude. Een zo goed als onbestaande kans om bekenden tegen het lijf te lopen en gedwongen te worden tot sociale interactie. Een verleden dat niet op je schouders rust maar ergens ingepakt in een doos op de zolder staat. Niemand weet wie ik was, niemand die oordeelt over fouten gemaakt in dat vorige, voltooide leven.
Mag het alsjeblieft al 2020 zijn?
