Sinds ik niet langer aan de sofa gekluisterd ben door de pijn in mijn bekken of nek kan ik weer beperkt rondlopen hier in huis. Hoewel ook dat relatief is sinds ik het buisje in mijn keel heb en orale chemo neem. Ik ben immers snel buiten adem en ook aan energie heb ik, zeker in de namiddag, geen overschot.
Het enige probleem hierbij, een probleem dat mij buitenshuis verplicht een rolstoel te gebruiken, is dat ik nogal snel duizel en zou vallen of zelfs buiten bewustzijn raak. De eerste keer dat ik merkte dat ik niet alleen snel duizelig werd, soms al na enkele stappen of gewoon bij het rechtstaan, maar ook kon vallen en bewusteloos raken was op een ochtend omstreeks 5 uur. Gelukkig slaapt Sibby nog steeds bij me in de woonkamer want ik was tegen de gangdeur aan gevallen en kwam redelijk onzacht op de grond terecht. Het ene moment liep ik rond, het volgende dat ik me herinnerde was dat Sibby over me gebogen stond en ik op de grond lag. Gelukkig zonder veel verwondingen. Sindsdien gebruik ik dus nog meer dan anders mijn rollator, niet alleen voor stabiliteit maar ook omdat ik er op kan gaan zitten als ik voel dat het even te luchtig wordt in mijn hoofd of mijn knieën verzwakken.
Wat de oorzaak ik van dit duizelen is onduidelijk. Een MRI- en CAT-scan van mijn hoofd gaven in elk geval aan dat ik geen hersentumor heb, wat volgens mij het allerbelangrijkste is. Ook de diabetes die ik ontwikkelde door de chemo kan niet echt de reden zijn want ik duizel zowel bij een gezonde suikerspiegel dan bij een hoge. Bij een lage suikerspiegel ga ik wel onderuit. Dat heb ik onlangs mogen merken toen ik het bewustzijn verloor toen ik neerzat op mijn rollator (normaal ben ik nooit duizelig als ik zit of lig). Wat de gevolgen zijn van een plotse spierontspanning als je een volle blaas hebt hoef ik hier niet bij te vertellen maar geloof me als ik zeg dat het een heel onaangename ervaring was. Gelukkig stond mijn moeder in de buurt want ik kan me niet voorstellen wat er zou gebeurd zijn als ik achterwaarts van die rollator gevallen zou zijn.
Ook bij andere gelegenheden verloor ik reeds het bewustzijn. Plots wordt alles zwart, ga je tegen de vlakte en bij het opnieuw bij bewustzijn komen heb je er zelfs geen idee van waar je je bevindt. Je weet alleen dat je op de grond ligt. Ook de wervelschade die zorgde voor de stembandverlamming die me opzadelde met het buisje in mijn keel was het gevolg van een plots verlies van bewustzijn en een val met mijn hoofd tegen een deur.
Wat is dan wel de reden, vragen we ons af. Een berekende gok is dat de tumor in mijn nek op zenuwen drukt die langs of door mijn evenwichtsorganen lopen. Dat zou ook verklaren waarom ik meer duizel sinds ik constant een lintje in de hals heb, een aangespannen lintje nota bene, dat het tubetje in mijn keel op zijn plaats houdt. Ook het feit dat ik nu de dag na de chemopillen, waarbij de tumoren dus plots heel wat gif te verduren krijgen, bijna niet kan lopen of rechtstaan kluistert mij aan de sofa, uit noodzaak. Gelukkig kan ik als ik zit of lig doen wat ik wil, anders zouden het wel drie hele saaie dagen worden, die dinsdagen, donderdagen en zaterdagen na de chemo.
Ik leef op hoop. Hoop dat we zullen vinden waaraan het ligt. Hoop dat ik mettertijd de orale chemo beter kan verdragen en hoop dat als het aan die tumor in mijn nek ligt, aan Timo, zoals we hem liefdevol noemen, dat die net zoals de tumor in mijn bekken met radiotherapie bestraald kan worden en genoeg krimpt om mij niet langer te hinderen.
Tot die dag heb ik enkele dagen per week een duizeldagje. Gelukkig zijn er nog boeken, films en poezebeesten om de tijd op de sofa wat aangenamer te maken.
