Sinds mijn diagnose ben ik mij zeer bewust van het feit dat de tijd die mij nog rest beperkt is. Zeker de tijd waarin ik nog min of meer kan genieten van het leven en leuke herinneringen maken met Sibby. Profiteer van die tijd, hoor ik dan vaak. Dat wil ik best wel doen maar ik vraag me toch af hoe, want hoe je het ook draait of keert, de mogelijkheden zijn beperkt.
Niet alleen zit ik met een medicatieschema dat niet veel ruimte laat voor ontspanning en uitstapjes, ik moet immers zowat om het uur wel iets doen, van bloed prikken over insuline spuiten tot op een strikt schema mijn chemo- en andere pillen nemen. Wat betreft ontspanning buitenshuis ben ik door de duizelingen, hoewel die nu wat minder zijn, nog altijd aan een rolstoel gebonden. En dat in een land waar geen enkel voetpad vlak is en geen enkele stad of gemeente plat is. In dit heuvelachtig land is het nu eenmaal niet eenvoudig rolstoelpatiënt te zijn.
Wat dan met dingen die we thuis kunnen doen? TV kijken is geen optie, daar heb ik al een overdosis van gehad tijdens die tien maanden dat ik aan de sofa gekluisterd was. Bovendien ga ik er van uit dat er terug een tijd komt dat ik niet meer mobiel zal zijn en opnieuw al mijn tijd in bed of op de sofa zal doorbrengen. Dan kan ik nog genoeg TV kijken. Hetzelfde geldt voor lezen trouwens. Ik ben een behoorlijke collectie (strip)boeken aan het aanleggen voor de dag dat dat ik niet anders meer zal kunnen dan passief zitten of liggen.
Gezelschapsspelletjes dan maar? Hoewel we heel wat van die dingen in de kast hebben liggen, we hadden die in België gekocht omdat we dachten dat we hier zeeën van tijd zouden hebben om in de tuin spelletjes te spelen, hebben we ontdekt dat dat niet echt ons ding is. En opnieuw, dat is iets wat we kunnen doen als ik aan bed of zetel gekluisterd zal zijn.
Ik breng heel wat tijd aan de computer door, akkoord, maar dat is niet iets wat we samen doen, hoewel we nu wel samen bezig zijn aan een nieuwe website, mutant.fish waar we onze blogs samenvoegen op één enkele website. Maar dat is het dan ook.
Wat betreft uitstapjes zijn die meestal beperkt tot ergens een stukje zeedijk of een supermarkt, waar ik dan eens zelf de boodschappen kan kiezen die Sibby anders nooit zou meebrengen. Of een sporadisch terrasje, als er niet te veel volk zit want ik ben nog steeds een risicopatiënt voor covid-19 en andere aandoeningen aan de luchtwegen.
De dag plukken? Ik denk dat ik eerder verplicht ben te kijken hoe de dag verdort, loskomt van de tak en op de grond valt. Om dan te kunnen genieten van de kleurenpracht van een verwelkte dag die aan mij voorbij gegaan is.
Dit is een reactie op “Pluk de dag!” van Mevrouw Mutant Fish
