Morgen is het een jaar geleden sinds Johan zijn eerste opname in het ziekenhuis na maandenlang sukkelen en helse pijnen. De diagnose was een enorme klap in het gezicht maar we bleven optimistisch. In het begin toch. Toen Johan uiteindelijk het ziekenhuis mocht verlaten, bleef er van Johan, mezelf en het optimisme niet veel meer over. Hij was graatmager geworden, kon amper nog bewegen en de helse pijnen waren er nog steeds.
Om eerlijk te zijn heb ik meermaals gedacht dat hij de nacht niet zou overleven. Zijn adem was onregelmatig, reutelde en zijn gezicht zag er grauw uit. Het waren zware maanden maar langzamerhand kwam er verbetering. De pijn was aanvaardbaar, Johan kreeg terug wat vlees op zijn botten en kon terug voor korte tijd zitten, wat wandelen, weliswaar met rollator, maar het lukte hem toch. We konden samen de paar meter naar de tuin wandelen en enkele minuten genieten van het uitzicht en de vogeltjes. Het voelde aan als een overwinning!
Ons plan om samen te sterven in een helikoptercrash op 85-jarige leeftijd ging wel niet meer lukken maar dat Johan uiteindelijk nog 7 jaar zou leven om finaal te sterven tijdens een hartaanval, leek ons doenbaar. Timo, de tumor in zijn nek, ging Johan niet zomaar klein krijgen. Toen kwam de val, de beademingsbuis en de diabetes.
Weer een klap in het gezicht en deze kwam met een, vanaf nu aan, heel strikt regime. Er moet wel iedere paar uren iets gedaan worden van bloedwaarden controleren, insuline spuiten, medicatie slikken, buisjes schoonmaken, pufferen en eten, vooral veel eten in kleine hoeveelheden en op regelmatige tijdstippen.
Pluk de dag! Dat is een beetje moeilijk als het een duizeldagje is en je niet echt veel meer kan doen dan tv kijken. Moeilijk als je vandaag moeite hebt met ademen. Moeilijk als we een dag hebben waar we ons beiden triest voelen. Moeilijk als het een ziekenhuisdag is. Moeilijk als je een goede dag hebt en echt naar buiten wil maar het water met bakken uit de hemel komt. Moeilijk als je geen toertje met de wagen kan doen uit geldgebrek. Gelukkig hebben we dit deze maand kunnen oplossen door Melvin (onze Opel) te verkopen ( geen maandelijkse aflossing meer) want geloof me dat kanker hebben en diabeet zijn serieuze kosten met zich meebrengen. Dus vanaf nu hebben we Bernard, een Peugeot 307. Een oud beestje van 20 jaar maar hij rijdt goed, de rolwagen kan in de koffer en hij is afbetaald .
Dus… Pluk de dag! De meeste dagen vraag ik me af wanneer en hoe…
