Deze boutade van de Oostenrijks-Britse filosoof Karl Popper, die ook een tijdlang het voluntaristische motto van de Vlaamse liberalen was, kreeg onlangs voor mij een nieuwe invulling. Enkele weken terug, vlak voor het nieuwe jaar, kreeg ik een verontrustend telefoontje van een dokter uit Lissabon: ze hadden iets gezien op een scan van mijn hoofd! Dit telefoontje, enkele dagen na het overlijden van Dirkje, mijn kat maar ook steun en toeverlaat in moeilijke dagen, kwam als een donderslag bij heldere hemel en zorgde voor heel wat mentale onrust. Het volgende telefoontje van het ziekenhuis, dat ik mij de volgende dag met spoed moest aanmelden voor een grondig onderzoek van mijn, beschadigde, nekwervels, zorgde er niet voor dat de onrust in mijn hoofd minder werd, integendeel! Dat ik die de dag van dat onderzoek compleet overprikkeld was toen ik thuiskwam, in die mate dat ik de volgende dagen amper functioneerde, was op dat vlak het incident te veel.
Weg was mijn optimisme, mijn geloof dat ik niet te klagen had en anderen het nog veel slechter hadden dan ik. Die gedachte, in combinatie met het uitzonderlijk koude en sombere weer, duwden mij regelrecht de afgrond in. Het bezoek van mijn vader, die twee weken kwam logeren, bracht weinig soelaas, de duisternis in mijn hoofd was amper te onderdrukken.
Ik merkte op dat de aanwezigheid en het positivisme van Sibby en mijn vader mij niet opbeurden maar ik, integendeel, hun gemoed ook zwaar belastte ook al deed ik mijn best mij te laven aan hun energie. Ik draineerde hen in plaats van dat we samen deelden in hun warme gevoelens.
Door de overprikkeling van de voorgaande weken was ik op mijn hoede om opnieuw met prikkels geconfronteerd te worden. Ik zette tijdens de kantooruren mijn telefoon uit, als het dringend was zou het ziekenhuis wel bellen naar Sibby, en ik weigerde mij buitenshuis te begeven uit angst voor het onverwachte. Ik herkende de signalen die mijn lichaam mij gaf. Ze waren een echo van mijn burn-out en depressie van 2015. Ik moest ten allen tijde vermijden te verglijden in angst en zelfbeklag want in tegenstelling tot toen had ik nu geen vier jaar om te herstellen en mijn leven terug in de goede richting te keren.
Ik nam contact op met een van mijn artsen en vroeg om hulp. Diezelfde dag kreeg ik een e-mail terug dat ze mij zou helpen een psychiater te vinden. Een arts die Engels of Frans sprak, want in het Portugees mist mijn woordenschat de nuance om zoiets delicaat en gedetailleerd als autisme en depressie onder woorden te brengen. Bovendien zou ze trachten ervoor te zorgen dat de consultaties plaatsvonden op dagen dat ik toch al in Lissabon moest zijn voor mijn gebruikelijke medische afspraken waardoor de dagen waarop ik mijn veilige omgeving moest verlaten tot een minimum beperkt bleven.
Ondertussen had ik, op een uitzonderlijk zonnige dag en de dag voor zijn vertrek naar België, de moed samengesprokkeld om samen met mijn vader en Sibby een kleine uitstap te maken: naar het nieuwe park in Lourinhã gevolgd door een koffie op een terras in de buurt. In tegenstelling tot wat ik verwachtte genoot ik met volle teugen van de zon, het gezelschap en de omgeving. En ik zag dat ook zij opleefden door mijn plotse gelukzaligheid. En toen ik de foto zag die boven deze tekst staat, hoe mijn vader oprecht genoot van ons optimistische samenzijn, besefte ik dat mijn leven niet zo doelloos was als ik in de weken daarvoor dacht…
Mijn doel is optimistisch zijn en dat optimisme laten afstralen op mijn geliefden. Zij kunnen mij pas ten volle ondersteunen als ze oprecht geloven in de positiviteit die ze in hun woorden trachten mee te geven. Zij zijn pas echt optimistisch als ze zien en voelen dat ik dat ook ben. Het is mijn morele plicht om de laatste fase van mijn leven voor hen zo draaglijk mogelijk te maken opdat zij op hun beurt dat optimisme kunnen doorgeven en versterken. Het is een spiraal en die mag niet negatief zijn, en als die dat dan toch is, ben ik de enige die hem kan omkeren. Zo zie je maar dat in elk moment van negativiteit een aha-erlebenis kan zitten die de wereld op zijn kop zet, terug naar het optimisme waar ik mijn energie uit put. Ik heb mijn lesje geleerd!
