Terwijl mijn bezoeken aan het ziekenhuis de eerste maanden noodgedwongen op een draagberrie waren, door de helse pijnen in mijn bekken en benen begon ik in februari 2022 stilaan weer op eigen benen te kunnen staan met de hulp van een rollator. Door de duizelingen was het echter onmogelijk meer dan enkele meters te stappen, maar het lukte toch al een beetje. De ziekenhuisbezoeken waren echter nog steeds per draagberrie.
In juni 2022, met de zomer in aankomst kochten we een rolstoel, om ondanks de duizelingen toch eens buiten te kunnen gaan. Het was een heel gedoe en ik duizelde nog steeds hevig, maar niet tijdens het zitten. Door de diabetes had ik voeten die ondertussen zo opgezwollen waren dat ik geen schoenen meer kon dragen. Hoe kan dat ook anders, met voeten waarvan de enkels niet meer zichtbaar waren. Maar ik kon toch al per rolstoel naar het ziekenhuis.
Nu ik mijn diabetes min of meer onder controle heb, zijn ook de duizelingen gestopt maar om eerlijk te zijn, na al die tijd waren de spieren in mijn benen te zwak om mezelf staande te houden, laat staan om ver te stappen. Ook de huissokken die ik noodgedwongen aan mijn voeten had hielpen niet in dit geval en boden geen enkele stabiliteit, of bescherming tegen natte voeten als het regende. Dus bleef ik met de rolstoel naar het ziekenhuis gaan hoewel ik hier thuis almaar beter kon stappen met de rollator.
Nu stap ik thuis zonder rollator, en heb ik speciale schoenen waar mijn (minder) opgezwollen voeten in passen en steun in vinden. Vorige maand ging ik voor het eerst met de rollator naar het ziekenhuis. Ik voel me nog niet veilig en stabiel genoeg om het zonder rollator te doen, maar ook dat komt nog.
Nu al stap ik soms zonder rollator eens rond in een winkel, zij het kort. Of ga ik een paar tientallen meter wandelen, in de duinen met mijn vader of rond de condominio. En dat ziekenhuisbezoek? Dat zal ook wel lukken zonder rollator binnenkort. Stapje voor stapje…
