De Sibby die in 2019 België verliet was fysiek en mentaal een sterke vrouw. Fysiek van een jarenlange, belastende job bij Aldi en mentaal omdat ze gewoon zo verdomd koppig is. De Sibby van 2023 weegt 42 kilogram, heeft geen fysieke kracht meer en verliest haar haar met plukken. Ze heeft opstoten van lupus en is al vier en een half jaar niet naar de huisarts geweest. Mentaal is ze nog even sterk, maar fysiek is ze een holle schim van wie ze was.
Al twee jaar waakt ze dag en nacht over me, bereddert ze het huishouden en alles wat ik niet meer kan. Als ik ’s nachts een ongewoon geluid maak is ze wakker en ligt ze tergend lang te luisteren, voelt ze of ik klam ben en kijkt ze of mijn deken goed ligt. Ze leegt mijn plasfles als mijn suiker te laag staat, krijgt me weer bij bewustzijn als ik ’s nachts bewusteloos naast haar lig door een acute val van mijn bloedsuikerspiegel. Ze komt me halen in Lissabon, als de consultatie te zwaar was om nog te wachten op een ambulance en ze troost me als ik nog maar eens in die vreselijk diepe put zit die me huilbuilen geeft. Toen ik hier, na mijn eerste hospitalisatie waarbij ik 40 kilo verloor in iets minder dan een maand, meer dood dan levend op de sofa lag week ze niet van mijn zijde, een kuchje was al genoeg om haar te doen opspringen om me te vragen wat er scheelde.
Ze verliest al twee jaar gewicht omdat ze meer energie gebruikt dan ze menselijk kan binnenkrijgen. Door de stress hangen de badkamermuren vol haar als ze de haardroger gebruikt heeft. Soms krijgt ze daarenboven een opstoot van lupus die haar lichamelijk uitput, voor zover ze dat al niet was, en haar hele huid vol uitslag zet. Een familiedokter hebben we nog steeds niet en naar een privéarts wil ze niet uit schrik voor allerlei dure onderzoeken, dus houdt ze vol en verbijt ze alles.
Ze is, kortom, altijd daar voor mij, ondanks dat ze er aan kapot gaat. Boven alles is ze de sterkste vrouw die ik ken.
Soms heeft ze eens een paar dagen “vrij”. Het waren er vijf in de laatste twee jaar twee jaar om precies te zijn. Als mijn ouders hier zijn en ze enkele dagen bij mijn vader in het vakantiehuis gaat logeren, of een paar nachtjes op hotel gaat hier in Lourinhã, en mijn moeder voor mij zorgt. Maar eigenlijk is dat geen vrijaf, laat staan dat ze veel ontspant.
Vorige week nodigden mijn ouders haar opnieuw uit. Zij zou naar Oostende komen en mijn moeder naar hier. Omdat ze dan weer in een vreemde omgeving zou zitten, weg van de oude hond, die ook vol zit van de gezwellen en die haar zoveel troost biedt op moeilijke momenten, zag ze dat niet zitten. Het zou immers weer niet echt ontspanning zijn.
Ik daarentegen, zit nu in een fase van mijn ziekte waarin ik eindelijk, mits heel wat voorbereiding, in staat ben van zelfstandig te reizen. Mocht ik nu eens in Oostende gaan logeren, dan waren er maar half zoveel vluchten te boeken, kon Sibby ontspannen in haar vertrouwde omgeving en had ik de kans mijn familie en enkele dierbare vrienden nog eens te zien. Het zou, zei ik al grappend, mijn Farewell Tour kunnen zijn (een Comeback Tour voor de optimisten).
Ondertussen zijn de vluchten geboekt (airbus en stoel 28C, zoals het een echte autist betaamt) en moeten nog allerlei zaken geregeld worden. Ik moet nog zien, voor tien dagen, een “stofzuiger voor secreties” te huren, zoals dat ding heet dat mijn luchtpijp vrijmaakt als ik mij zou verslikken. De firma die mij die levert in Portugal heeft ook een zetel in België. Maar zouden die wel een toestel verhuren voor zo’n korte tijd, ook al was het op Portugees voorschrift en de ziekenkas van de Belgische spoorwegen. En wat te denken van de assistentie die ik nodig zou hebben in beide luchthavens (hopelijk vertrek ik in Lissabon niet vanaf Terminal 2 trouwens)? Daarvoor moet ik ook nog de nodige papieren kunnen ophoesten.
Bovendien, en dat vind ik uitermate jammer, zou ik zeer selectief moeten zijn in wie mij zou kunnen bezoeken. Die bezoeken waren zo schaars dat we ze algauw “audiënties” noemden. Los van het feit dat de ruimte goed geventileerd moet zijn en we FFP2- maskers moeten dragen, als ik covid of griep krijg ben ik een vogel voor de kat, kan ik het fysiek ook niet aan langer dan twee uur een intensief gesprek te voeren. Na die twee uren zijn mijn stembanden “op” voor die dag. Mijn beperkte longcapaciteit zorgt ervoor dat ook mijn longen zeggen dat het op dat moment genoeg geweest is. Ik ben, om het wat plat te stellen, compleet versleten. Ik moet dus heel veel mensen teleurstellen maar mijn agenda zit nu al vol, netjes gepland met enkele bezoekjes van mijn zeer goede vrienden en vooral mijn familieleden, gecombineerd met lange periodes van rust. Ik ga ook de Sky Towers bezoeken, die nog niet gebouwd waren toen we verhuisden, en als de gezondheid het toelaat brengen we ook een bezoek aan Train World, dat al lang op mijn bucket list staat.
Ik kijk er naar uit a minha terra, mijn geboortestreek, terug te zien, met al het fraais en minder fraais dat sinds 2019 veranderde. En ik zal na tien dagen met weemoed het vliegtuig terug naar huis nemen, wetende dat ik zoveel mensen wou zien, maar dat mijn lichaam het niet toeliet.
© Roy Verhaeghe 2023
© Roy Verhaeghe 2023
