De laatste dagen is de stress me te veel geworden. Ik wil kunnen eten waar ik zin in heb want het diabetes-dieet is nu eventjes niet genoeg om me een lichamelijk voldaan gevoel te geven. Het is een basisgevoel, dat past bij een basisemotie, maar het drukt mijn gemoed ver onder nul.
Na weken piekeren en praten hebben we besloten hier te blijven, wat er ook gebeurt. Ik weet dat we hiermee veel mensen teleurstellen maar het is de beste oplossing. Ik ben verliefd op dit land en Sibby is verliefd op mij. Bovendien, zij heeft niet echt familie om naar terug te keren, in tegenstelling tot ikzelf. Toch wil ik hier blijven en het huis vrijwaren als Sibbys erfenis (anders zouden we de opbrengst moeten spenderen aan medische kosten, een nieuwe auto, een nieuw interieur, ziekenvervoer,…)
Toch blijft de spanning, onuitgesproken over Sibbys CT-scan. Over die verharding in haar borst.
We hebben beiden diarree, ik ben kortademig, we slapen beiden slecht… Dit alles zal wel opgelost zijn eens we duidelijkheid hebben over de resultaten van Sibbys scan, wat het resultaat ook zal zijn. Maar de onzekerheid vreet aan ons. Ik heb een projectje om me mee bezig te houden maar ik mag ook mijn rol als echtgenoot niet uit het oog verliezen, want Sibby is ook bang, ook al toont ze het niet, haar darmen spreken boekdelen.
Het wordt tijd dat die testen uitsluitsel geven, al is de laatste test maar gepland voor eind november. We maken onszelf en elkaar ziek en dat is niet de bedoeling.
Bij mij merk je dat aan de warrige berichten op facebook, als ik even door de bomen het bos niet zie. Aan Sibby zie je het minder, die gaat door als een duracel-konijn maar toch verdient zij ook wat rust in het hoofd. Wat ook het resultaat is, pas als we het kennen kunnen we ermee verder.
Dus aan wie ons kent of volgt vragen we nog even geduld. We komen er wel uit. Momenteel gaan we echter door het lint door de onzekerheid.
Illustratie door Pedro Figueras
