Vedriet draag je alleen…

Ik heb zo vaak verdriet omwille van wat ik Sibby en mijn familie allemaal aandoe. Omwille van de pijn die ze in de toekomst, wie weet wanneer, zullen voelen bij mijn overlijden of als ik in een ziekenhuisbed, ver van huis, lig af te zien. Verdriet omwille van wat ik hen aandoe als ik nu neerslachtig of verdrietig durf zijn, of als ik niet kan wat ze van mij verwachten. Ook dat gevoel op zichzelf maakt me verdrietig, maar verdriet bovenop verdriet blijft even sterk als gevoel.

Sibby en ik spreken zelden over verdriet, net om het bij elkaar niet aan te wakkeren. Wanneer ik verdrietig ben houdt zij zich sterk, en omgekeerd. Meestal toch. Niemand kan verdriet beter maken. Hetgeen waarom je verdrietig bent wordt plots niet minder erg. Dus lijd je en stilte en zwijg je erover. Om het niet nog erger te maken.

Niet dat het niet helpt ons verdriet te delen, of dat de ander er zich voor zou afsluiten, integendeel, we zien gewoon niet in waarom we dat akelige gevoel met de ander zouden delen. Dat zou wreed zijn. Dat doe je niet met iemand die je doodgraag ziet. Liever dan het leven. Liever dan wat dan ook. Dus zie je af in stilte, en probeer je zo goed als mogelijk te doen alsof.

Foto door Elliot Ogbeiwi

FacebookFacebook

Schrijf je in op onze e-maillijst!

Ontvang nieuwe blogposts in je e-mail!

Lijsten*

Loading

Op deze manier komt onze e-mail niet tussen uw spam terecht!

Recente berichten