Sinds ik mij niet meer buitenshuis kan begeven zonder rolstoel is mijn behoefte aan eens buitenkomen drastisch verminderd. Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat ik in een prachtige streek woon en kom graag buiten om er van te genieten, maar tegenwoordig moet ik grote drempels overwinnen om daadwerkelijk de condomínio te verlaten. Een uitstap…
Deze boutade van de Oostenrijks-Britse filosoof Karl Popper, die ook een tijdlang het voluntaristische motto van de Vlaamse liberalen was, kreeg onlangs voor mij een nieuwe invulling. Enkele weken terug, vlak voor het nieuwe jaar, kreeg ik een verontrustend telefoontje van een dokter uit Lissabon: ze hadden iets gezien op een scan van mijn hoofd!…
De eerste week van januari was emotioneel heel zwaar. Niet alleen had ik enkele dagen voor de jaarwisseling te horen gekregen dat men een vlekje gezien had op de scan van mijn hoofd, dat zowel de restanten van een infarct(je) of het begin van een tumor kon zijn. De dag daarvoor kreeg ik al te…
Sinds mijn opname in augustus 2022 maken mijn dokters zich zorgen over mijn wervels, en dan in het bijzonder mijn nekwervels die beschadigd zouden zijn, volgens hen sinds de val in de badkamer die aan mijn opname voorafging, volgens mij sinds de Klaprozenrit van 11 november 2013, waarbij ik met mijn Vespa ten val kwam…
Het was iets voor vier toen de telefoon ging donderdag. Het was acht dagen sinds ik hoorde dat ik een lichte tuberculosevariant heb, al dan niet licht besmettelijk, en zeven dagen sinds men mij aan de telefoon meldde dat ze op een scan van drie maanden geleden een vlekje hadden opgemerkt dat zowel het begin…
Voor het eerst sinds mijn diagnose vroeg ik een dokter of hij nog eens kon herhalen wat hij net gezegd had, maar dan in het Engels of het Frans. Hij herhaalde het in perfect Engels en het bleek inderdaad te zijn wat ik dacht verstaan te hebben. Ze hadden iets ontdekt in mijn hoofd dat…
Meestal denk ik niet aan doodgaan. Ik slaap meestal goed, sta uitgerust op en begin gemotiveerd en opgewekt aan de dag. Het idee sluimert wel op de achtergrond en hangt als een donkere wolk boven me, maar vaak breekt er genoeg zon door de wolk om hem niet op te merken. Ik plan uiteraard wel…
Terwijl Sibby vorig jaar stilletjes dacht dat dit wel eens ons laatste eindejaar zou zijn omdat ik nog steeds heel zwak in de sofa lag en zelfs niet in staat was cadeautjes in te pakken of de skypeverbinding met de familie in België vol te maken, ziet het er dit jaar toch al een pak…
“Geen maanden, maar jaren” antwoordde de longspecialiste toen ik haar enkele minuten na het vernemen van mijn diagnose vroeg hoe lang ik nog te leven had. Dat was meteen ook de laatste keer dat ik die vraag stelde aan een arts. Ik wil niet elke dag opnieuw aftellen naar een dag die berust op een…
Sinds mijn diagnose ben ik mij zeer bewust van het feit dat de tijd die mij nog rest beperkt is. Zeker de tijd waarin ik nog min of meer kan genieten van het leven en leuke herinneringen maken met Sibby. Profiteer van die tijd, hoor ik dan vaak. Dat wil ik best wel doen…