Over de blog van The Dying Mutant Fish

Nadat Johan en Sibby half 2019 verhuisden naar Nadrupe, een dorpje in Portugal, brak al gauw de covidpandemie uit en ging heel de wereld in lockdown, ook Portugal. Tegen het einde van de lockdown werd Johan geteisterd door een ondraaglijke pijn in zijn benen en bekken. Wat begon als een lage rugpijn zorgde er in enkele maanden voor dat hij niet langer kon zitten, lopen of staan. Bij gebrek aan een huisarts, er heerste een artsentekort in Portugal en de familiedokter wordt je toegewezen door de SNS, de Portugese dienst voor sociale zekerheid, was het behelpen met symptoombestrijding. Met heel veel ibuprofen maar niet zelfden ook via een bezoekje van de spoeddienst van het ziekenhuis in het nabijgelegen Torres Vedras. Een bezoek aan het privéziekenhuis om de nodige scans en onderzoeken te laten uitvoeren was geen optie, wegens veel te prijzig (zeg maar onbetaalbaar) voor wie met twee moet leven van één medisch minimumpensioen.

Na een vijftal maanden en een tussenkomst van het gemeentehuis van Lourinhã, waar Nadrupe toe behoort, was het uiteindelijk toch mogelijk een SNS-dokter te zien in Mafra, een 50-tal kilometer zuidwaarts van Nadrupe. Er werd voorzien in een ambulance voor liggend vervoer en een afspraak vastgelegd met de dokter. Die had slechts een consultatie van enkele minuten nodig om in te zien dat het probleem ernstiger was dan een simpele hernia. De patiënt en de ambulance werden na een kort telefoontje doorgestuurd naar het universitair ziekenhuis Santa Maria in Lissabon, waar na een dag van allerhande scans en testen eindelijk een diagnose gesteld werd: lonkanker met uitzaaiingen op de wervelkolom en de schedel. Niet te opereren, ongeneeslijk en dodelijk bovendien.

Een jaar na zijn diagnose begon Johan over zijn wedervaren te bloggen als The Dying Mutant Fish, en dat doet hij nog steeds. Onregelmatig, als zijn inspiratie en gezondheidstoestand het toelaten.