Ik ben depressief en durf niet meer buiten. Niet door die rot-diabetes of dat buisje in mijn keel. Maar omdat ik de laatste tijd plots geen adem meer kan halen, niet meer op mijn benen kan staan door het gebrek aan zuurstof. Het kan overal gebeuren, maar meestal op straat wanneer ik het niet verwacht.…
Opgelet: deze tekst is wat langer dan gewoonlijk!(Neem je tijd en zet je neer met een glaasje of kopje van waar je ook van houdt) Hoewel de zomer prachtig begon qua weer, iets wat we sinds 2020 al niet meer gezien hadden hier in Portugal, begon ik er aan met een zwaar gemoed. Mijn situatie,…
De laatste tijd begin ik meer en meer van die momenten te krijgen dat een ongelooflijke triestheid, en af en toe eens woede, mij plots, van het ene moment op het andere, overvalt. Terwijl ik fysiek nog steeds vooruitga, en straks voor het eerst niet in mijn rolstoel maar op eigen benen met een rollator…
Als er één van die ziektes is die je in de eenentwintigste eeuw enkel nog associeert met vochtige kraakpanden en huisjesmelkerij is het tuberculose wel. Wie krijgt in hemelsnaam nog tbc dezer dagen? Niemand toch? Blijkbaar wel! Toen ik die dag in januari op consultatie ging bij de oncologe bleek uit mijn bloedwaarden dat ik…
Deze boutade van de Oostenrijks-Britse filosoof Karl Popper, die ook een tijdlang het voluntaristische motto van de Vlaamse liberalen was, kreeg onlangs voor mij een nieuwe invulling. Enkele weken terug, vlak voor het nieuwe jaar, kreeg ik een verontrustend telefoontje van een dokter uit Lissabon: ze hadden iets gezien op een scan van mijn hoofd!…