Toen ik eind augustus werd opgenomen in het ziekenhuis Santa Maria was ik niet danig verrast dat uit de vele analyses bleek dat ik plots diabetes type 2 ontwikkeld had. Dat was werkelijk het eerste wat ik daarvan hoorde en voor dit alles begon had ik helemaal geen klachten die aan diabetes gelieerd konden worden. Mijn moeder heeft weliswaar een milde vorm van diabetes maar die is bijna zeventig en ik zag dat altijd eerder als een ouderdomskwaal na een iets te Bourgondische levensstijl dan iets wat ik ook zou kunnen hebben. Maar blijkbaar had ik het toch: ik was diabeet!
Tijdens mijn opname werd mij meerdere keren per dag insuline toegediend en ook mijn dieet was aangepast vanaf de eerste dag. Als ik het labeltje op het bakje mocht geloven viel mijn maaltijd in de categorie “vegan diabetic”, ik denk omdat, als ze dan toch vegetarische maaltijden maken, zeker als dat voor een aparte categorie als diabetici is, ze het dan meteen beter veganistisch maken om de doelgroep wat te vergroten.
Wat diabetes was en hoe het behandeld werd kwam ik tijdens de duur van mijn verblijf echter niet te weten, waarschijnlijk omdat ik door het dispositief in mijn keel slechts de laatste 24 uur van mijn opname kon praten en vragen stellen via briefjes nu eenmaal niet zo handig is. Maar ik vermoed eerder dat het het gevolg is van de Portugese mentaliteit van het zorg- en medisch personeel om pas inlichtingen te verschaffen als de patiënt daar daadwerkelijk om vraagt. Wie zal het zeggen?
Pas de dag dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis kregen Sibby, die mij kwam ophalen, en ik meegedeeld dat we nog even bij een andere afdeling moesten langslopen om het nodige materiaal te krijgen om met die diabetes om te gaan. Toen we op die consultatie aankwamen werden we ontvangen door een verpleegster die ons een metertje gaf om mijn bloedsuikerspiegel te meten, en dat ook demonstreerde, en ons enkele folders in de hand stak. Daarna kreeg ik, en ik ben bloedserieus, een stukje voorbindbuik om te zien of ik het injecteren van insuline wel zou beheersen, wat het geval bleek.
Een voorschrift voor die insuline had ik reeds gekregen van de arts die mij behandelde op de reguliere afdeling en de verpleegster gaf mij een schema mee, dezelfde dosering ’s ochtends als ’s avonds, met de mededeling dat het allemaal niet zo veel uitmaakte wat ik at omdat de diabetes het gevolg was van de chemotherapie en dus niet reageerde zoals bij normale diabetici. Dat was een van de weinige dingen die de dokter mij ook al verteld had.
Goed twee weken volgde ik nauwgezet de voorgeschreven dosis en ik stelde vast dat mijn bloedsuikerspiegel soms te laag was (waardoor ik flauwviel) maar meestal te hoog en enorm fluctueerde, niettegenstaande de twee dagelijkse injecties. Na die twee weken had ik een consultatie bij de diabetesspecialist, of beter gezegd een verpleegster die de consultatie voor haar rekening nam, die het hele schema omgooide en mij snel- en traagwerkende insuline liet voorschrijven, te injecteren op verschillende, vaste momenten van de dag kort voor de maaltijd. Ik kreeg ook een heel summiere uitleg over voeding en een foldertje met pictogrammen om dat te verduidelijken.
De volgende dag volgde ik het nieuwe schema om vast te stellen dat mijn suikerspiegel nog steeds ontzettende fluctueerde en aan de gevaarlijk hoge kant was. Bovendien was mijn rechtervoet, die al een tijdje wat opgezwollen was en sinds het begin van de chemotherapie behoorlijk pijnlijk was, opgezwollen in die mate dat ik niet meer kon zien dat ik enkels had. Ook die dag waren mijn suikerwaarden onregelmatig en hoog. Toen de dag daarna mijn onderbeen en ook mijn tweede voet opgezwollen en zelfs pijnlijk waren, zonder dat er een evolutie waar te nemen was in mijn bloedsuikerspiegel, begon ik me toch wat zorgen te maken, zeker omdat de gevaarlijke grens van 600 dichtbij kwam. Tussen 75 en 120 is normaal, vanaf 600 maak je kans op hersenbloedingen, hartaanvallen en meer van dat moois.
De derde dag was heel mijn been opgezwollen, net als beide voeten, en zo pijnlijk dat ik er wakker van werd en niet meer kon slapen. Ik stuurde een mailtje naar de specialist om te vertellen wat er aan de hand was en mijn suikerwaarden, die Sibby nauwkeurig bijhield, mee te delen. Omdat ik nog maar enkele weken overgestapt was naar orale chemotherapie zette ik ook mijn oncologe, waarmee ik de volgende dag een afspraak had, in kopie. Van de diabetesspecialiste, die ik tijdens mijn consultatie enkele minuten gezien had, heb ik op vandaag, vijf dagen na verzending van de e-mail, nog geen antwoord gehad, maar dat kan ook zijn omdat mijn oncologe tijdens onze consultatie gezegd had dat ze zeker contact zou opnemen met haar collega om mijn probleem te bespreken.
De oncologe en de hoofdverpleger van de chemoafdeling gaven toe niets te weten over diabetes. Niets, behalve dan dat cortisone in combinatie met bepaalde types insuline zorgt voor een hoge en onregelmatige bloedsuikerspiegel. Ik nam weliswaar geen cortisone maar op mijn medicatieschema, dat ik tijdens mijn diabetesconsultatie ook aan de verpleegster voorgelegd had, stond wel een afgeleid middel. Een middel waarvan de te nemen dosis bovendien tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis met factor acht verhoogd was. Er werd mij geadviseerd het middel langzaam maar drastisch af te bouwen, het de eerste veertien dagen te halveren en de volgende twee weken nog eens met de helft te verminderen.
Nu zijn we twee dagen later en merk ik dat mijn bloedsuikerspiegel niet alleen minder fluctueert, ze staat ook lager en ik zit soms zelfs in de veilige zone. Zo zie je maar hoe alles verband houdt met alles als het op je gezondheid aankomt, en hoe een oncologe een oplossing kan bieden voor een materie waarin ze niet gespecialiseerd is. Nu nog uitzoeken welk dieet ik het beste volg want zoals je hieronder kan zien is de informatie die ik daarover kreeg al even beperkt als wat ik geleerd heb over diabetes.
Wordt vast en zeker vervolgd!
