Johan en ik hebben een aantal afspraken gemaakt. Niet alleen over zijn Vespa, zijn comics of andere persoonlijke spullen maar over bepaalde situaties…
Eén van de afspraken was dat hij thuis wilde sterven en indien dit voor één of andere reden niet mogelijk was, wilde hij zich niet bewust zijn van het feit dat ze hem voor de laatste keer naar het ziekenhuis overbrachten.
Die bepaalde donderdagavond dat Johan ademhalingsproblemen begon te krijgen, zat er niets anders op dan een ambulance te bellen. Dat was de nacht ze een beademingsbuis plaatsen. Johan was al in paniek wanneer de bombeiros hem in de ambulance legden en begonnen aan de eerste noodzakelijke testen zoals zuurstof in bloed enzovoort…
Ondertussen had ik al een paar keer weg en weer moeten lopen voor plasfles en water want Johan had die dag een vreselijke dorst (diabetes type 2, waarvan we op dat moment nog niet op de hoogte waren).
Ondertussen waren ook al een dokter en verpleegkundige van het ziekenhuis van Torres Vedras aangekomen. Tegen die tijd was de paniek die Johan voelde zo groot dat hij om een kalmeermiddel vroeg. Ik denk dat ze hem niets wilden geven zonder zijn voorgeschiedenis of medicatieschema te kennen maar gingen wel akkoord met het nemen van zijn eigen noodmedicatie, in zijn geval Rivotril.
Johan in een ambulance met serieuze ademhalingsproblemen, volledig bewust… dat was niet de afspraak, maar wist niet hoe ik het anders kon oplossen. Thuis blijven en stikken was geen optie, dus werd het ambulance.
Die nacht zat ik om 02.30u aan de voorkant van het huis te luisteren hoe bombeiros en dokter wegreden. Ik voelde me zo ongelooflijk slecht en schuldig die nacht.
Wat als hij niet meer naar huis zou komen?
Dat was niet de afspraak…
