Zowel Johan als ik voelen ons als een uitgewrongen dweil vandaag. Johan door de lichamelijke terugslag van gisteren. Een dag van zowel 9 nieuwe pillen voor de tbc, normale medicatie, chemodag en de contrastvloeistof voor zijn scan. Gooi daar nog eens het verdriet voor het verlies van Mereltje er bovenop en dan kan je begrijpen dat hij vandaag een absolute rustdag nodig had. Ik trouwens ook… Ik ben nooit goed geweest in met hevige emoties omgaan. Hevige emoties geven me nadien een vreselijk gevoel van leegte.
Leeg, ontzettend leeg… zo voelt ons huis nu aan.
Mereltje is, na nog geen 24 uren, verschrikkelijk “afwezig” omdat ze steeds zo “aanwezig” was.
Merel is/was een driekleurige poes. Een “Tortie”. Iedereen die ooit een Tortie heeft gehad, weet dat ze zo lieflijk zijn maar ook ergens diep verborgen, een duister kantje hebben. Mereltje, de kleinste van de bende, een “winterkatje” zoals ze dat noemen, een pluimgewicht maar met een enorm karakter! Vroeger, in haar wat jongere jaren, kon ze het niet laten om iedere morgen te bewijzen aan de andere poezen (op een gegeven moment waren het er zes) dat zij nog steeds de baas in huis was. Ze kregen dagelijks een paar rake meppen die ze wel of niet zagen aankomen. Mereltje had ooit een beste vriendje maar die is op anderhalfjarige leeftijd overleden ten gevolge van een aanrijding. Sedertdien heeft ze nooit geen ander kattenvriendje meer gehad.
Je kon geen kast open doen want als je haar even, en dan bedoel ik letterlijk twee seconden, niet in de gaten hield, zat ze erin. Eten even laten staan in de keuken was een no-no want dan had ze eraan gelikt of op geknabbeld. Ze had een hoekje op het aanrecht in de keuken waar ze alle handelingen in de keuken perfect in de gaten kon houden.. verstopt achter het koffiezetapparaat. Plastiek was ook één van haar favorieten. Om op te eten of aan te likken… of dat nu een geparfumeerd vuilniszakje was of iets anders.
Mereltje, die bij bezoek over tafel kwam paraderen alsof ze het meest belangrijke was in het ganse huis (lees: universum). Die bij iedereen kwam vleien.
Ik ben jarenlang dankbaar geweest voor de dertien jaar ik met Peter heb mogen delen. Daarna heb ik lange tijd gedacht dat ik, in een vorig leven, toch wel iets fantastisch gedaan moet hebben omdat ik na Peter, het ongelooflijk geluk te hebben gehad, om Johan te leren kennen en mijn leven met hem te mogen delen. Een kennis, iemand die ik erg waardeer, vertelde me om dankbaar te zijn voor Mereltje. Het lukt me voor Peter maar nog niet voor Mereltje. Voor haar is er momenteel enkel nog verdriet.
Nu heb ik het gevoel dat ik iets vreselijks moet gedaan hebben om dit alles, zoals het laatste jaar, te verdienen… Karma?
