Waar waren we gebleven? Ik heb geen idee van waarover ik geschreven heb de laatste keer en hoe lang dat geleden is. In ieder geval lang genoeg zodat, en ik ben er zeker van, dat sommigen nu wel denken wat het grote drama eigenlijk was. Ghò, hij leeft nog steeds. Had hij geen dodelijke longkanker met uitzaaiingen? Dan had hij toch al lang dood moeten zijn…Drama Queen? Hij heeft geen rolstoel meer nodig, zelfs geen rollator! En zie hem een reisje maken naar Oostende!
En inderdaad, Johan ziet er goed uit. Zelfs de verpleging van de scanner waren super enthousiast over hoe goed Johan er tegenwoordig uitziet. Hoe knap hij was met zijn door de kapper geknipte haren in plaats van de door mij geschoren haren (Corona). Het minder opgezwollen gezicht nu hij geen steroïden meer moet nemen.
Johan krijgt altijd een “wrijfje” op zijn arm en deze keer waren de echte knuffels voor mij. Ik veronderstel dat je als verpleegster je mannelijke patiënt niet mag knuffelen hoe blij je ook voor hem bent. 🙂
Dit zou eigenlijk een perfecte dag moeten zijn. Ik zit buiten op mijn “trapje” met een glaasje wijn. Het plekje waar ik al bijna twee en een half jaar zit. Het is 18.00 uur en nog steeds 24 graden. Achter mij is Johan bezig het avondmaal aan het bereiden….
Een prachtige avond in een prachtig land.
De realiteit is wel een stuk anders….
“Ik had nooit gedacht dat ik zolang mijn best ging moeten doen. Ik had nooit gedacht dat het zo lang ging duren”
Geen andere keuze in een land waar euthanasie niet wettelijk is. Geen andere keuze omdat hij me niet achter wil laten. Gewoonweg geen andere keuze.
Johan ziet er inderdaad super uit… meestal…als we niet samen aan het wenen zijn bij de gedachte wat nog zal komen. Een bijna wekelijkse gebeurtenis wanneer één van ons per ongeluk ons schild laat zakken. Per ongeluk want we proberen beiden positief te blijven voor zover dat mogelijk is in deze pijnlijke situatie.
Johan ziet er inderdaad goed uit als hij niet door zijn knieën zakt door ademhalingsproblemen.
Als hij geen twee weken moet bekomen van zijn reisje naar Oostende. Als hij eens kan “zeuren” en twee sneetjes brood mag eten of in het beste geval een hamburger van Burger King (vegetarisch natuurlijk). De mensen die Johan kennen, weten dat hij zijn zieltje zou verkopen voor een belegd broodje van de Panos of Subway. Hij ziet er goed uit wanneer hij zich niet aan de regels houdt en een pizza vier kazen eet terwijl zijn suikerwaarden niet laag genoeg staan met alle gevolgen vandien.
Wanneer iets lukt op de computer en hij niet overvallen wordt door de mist in zijn hoofd veroorzaakt door de vele en zware pijnmedicatie.
Als de teleurstelling niet te groot is als je een wandeling op de dijk wil doen maar je niet meer dan vier stappen kunt zetten.
Johan ziet er goed uit als we gezellig samen een kop koffie drinken op ons terrasje thuis in plaats van op een terras ergens waar de mensen hem aanstaren voor het buisje in zijn keel. Zeker wanneer hij hoest (lees: slijm). Waar Johan zich schaamt voor zijn ontbrekende tanden en bruine gebit door de chemo.
Hij ziet er goed uit als hij geen extra Fentanyl moet nemen omdat hij me persé een plezier wilde doen om eten klaar te maken in een keuken waarbij werkblad en fornuis iets wat te laag zijn voor hem. Als hij een maand niet naar het ziekenhuis moet.
Hij ziet er goed uit wanneer we er niet aan denken dat deze vooruitgang slechts tijdelijk is…..
Senhor Johan, você está fantástico!