De laatste tijd begin ik meer en meer van die momenten te krijgen dat een ongelooflijke triestheid, en af en toe eens woede, mij plots, van het ene moment op het andere, overvalt. Terwijl ik fysiek nog steeds vooruitga, en straks voor het eerst niet in mijn rolstoel maar op eigen benen met een rollator…
Terwijl Sibby vorig jaar stilletjes dacht dat dit wel eens ons laatste eindejaar zou zijn omdat ik nog steeds heel zwak in de sofa lag en zelfs niet in staat was cadeautjes in te pakken of de skypeverbinding met de familie in België vol te maken, ziet het er dit jaar toch al een pak…
Morgen is het een jaar geleden sinds Johan zijn eerste opname in het ziekenhuis na maandenlang sukkelen en helse pijnen. De diagnose was een enorme klap in het gezicht maar we bleven optimistisch. In het begin toch. Toen Johan uiteindelijk het ziekenhuis mocht verlaten, bleef er van Johan, mezelf en het optimisme niet veel meer…
Een kankerdiagnose, zeker die van de ongeneeslijke soort, is een mokerslag die je emotioneel volledig platslaat. Als je dan bovendien nog merkt dat je door die kanker fysiek niet meer in staat bent, of ooit zal zijn, om bepaalde dingen te doen dan komt dat heel hard binnen. Mijn diagnose was het gevolg van het…