Mevrouw Mutant Fish, omdat elk verhaal twee kanten heeft.

Mijn blogs zijn vaak heel persoonlijk, dat is net de kracht van het verhaal dat ik wil vertellen, denk ik. Ook voor mijn echtgenote is het soms niet gemakkelijk te lezen hoe ik de dingen ervaar. Vaak wil ze dan ook haar kant van het verhaal kwijt, maar dan niet als een reactie op Facebook. Ze wil een uitgebreid wederwoord bieden. Duidelijk maken hoe zij het ziet. Waarom ze doet wat ze doet. Waarom ze me dag en nacht bijstaat en haar hele leven opoffert om voor mij te zorgen.

Dit hele proces, van de diagnose tot de vele beperkingen die op ons pad komen, is een weg die we samen afleggen. Voor mij is er een duidelijk eindpunt, voor haar jammer genoeg niet. We lijden anders, maar even veel. De ene soms meer dan de andere. We huilen stiekem, om elkaar niet verdrietig te maken. We vieren ook samen die kleine triomfen, als plots iets wel weer kan. Zij is mijn hele leven, mijn alles, en ik ben er zeker van dat zij net hetzelfde voelt voor mij. Dat bewijst ze elke dag opnieuw, als ze mijn plasfles gaat leeggieten, als ze het slijmerig dispositief uit mijn keel haalt en schoonmaakt of mijn benen en rug afdroogt als ik uit de douche kom. Elk moment van de dag en de nacht hoef ik er niet aan te twijfelen dat ze onvoorwaardelijk achter of naast me staat! Dat de stress en het slaapgebrek, en het gebrek aan me-time en rustmomenten, ten koste gaat van haar gezondheid staat buiten kijf. Ik sta elke dag versteld van hoe sterk ze is!

En dan te bedenken dat dit voor haar niet de eerste keer is. Op haar vierendertigste werd ze al eens weduwe toen haar eerste grote liefde, na een relatie van dertien jaar, overleed aan de gevolgen van longkanker. Twee maanden na zijn diagnose stierf hij in haar armen op 3 april 2005. Wat doet zoiets met een mens? Ik kan het me zelfs niet inbeelden! Ook daarover zijn er zo veel dingen die onbesproken blijven, om geen verdriet uit het verleden op te roepen.

Om haar kant van het verhaal te vertellen en van zich af te schrijven, om mij van antwoord te dienen en om een ver verleden een plaats te geven startte ze vandaag haar eigen blog, Mevrouw Mutant Fish. Ze gaat er bloggen over hoe zij de werkelijkheid waarin wij leven ziet, ervaart en verwerkt. Hoe ze omgaat met het verleden en de herinneringen die nu vast veel heviger zijn dan ze in lange tijd geweest zijn.

Ik wens haar alvast veel succes. Moed, dat ook!
Schrijven kan helend zijn. Het kan rust bieden.
Laat ons hopen dat dat ook bij haar het geval is.