Soms vergeet ik dat buisje in mijn keel… Op sommige, zeldzame momenten voel ik het niet zitten, centimeters diep in mijn luchtpijn. Heel soms…
Meestal is het echter omgekeerd: ik voel het buisje van mijn canule niet enkel zitten, ik merk ook aan kleine, banale zaken dat ik niet langer door mijn neus en mond adem.
Zo kan ik niet meer luidop lachen. Als ik spontaan begin te lachen klinkt dat als een heel rare hueueh uit mijn mond, omdat onvoldoende lucht door mijn strottenhoofd geblazen wordt om een normaal lachgeluid, zoals iedereen dat maakt, te initiëren. Het klinkt zo belachelijk dat ik dan maar probeer om niet meer luidop te lachen, maar dat lukt uiteraard niet altijd.
Ook andere klanken klinken raar. Van een West-Vlaming zou je niet anders verwachten maar toch, de “G’”en de “H”, zijn zeer moeilijk uit te spreken. Te moeilijk om te verwisselen ook, ze klinken nu beiden hetzelfde. Zingen, wat ik vroeger zo graag deed, dat gaat al helemaal niet. Toch is praten gelukkig nog steeds mogelijk, dat was de eerste week na mijn operatie nog hoogst onzeker. Ik moet met een vinger het buisje dicht houden om lucht door mijn strottenhoofd en langs mijn stembanden te laten passeren. Waardoor ik niet enkel minder lange zinnen kan uitspreken, ik kan ook niks zeggen als ik mijn handen vol hebt, en dat gebeurt vaker dan je denkt. Mijn kapper kan er trouwens ook niet echt om lachen, dat ik steeds met een elleboog zijn weg versper, omdat ik toevallig moet antwoorden op een vraag of iets wil zeggen over mijn aanstaande coupe.
Gelukkig gebruiken we onze mond niet enkel om te spreken maar ook om te eten. Eten dat weliswaar minder lekker smaakt omdat, u raadt het nooit, er onvoldoende lucht door mijn neus passeert om nog te kunnen ruiken. Trouwens, blazen, omdat mijn eten te warms is, dat lukt al evenmin. Als mijn eten te warm is moet ik mijn vork voor mijn keel houden, in plaats van voor mijn mond, als ik wil blazen om het af te koelen. Da’s uiteraard geen zicht, maar het is nu eenmaal niet anders.
Ook wanneer ik moet niezen heb ik een probleem. Want de lucht die je door je neus blaast om die kriebel kwijt te raken, is er niet meer. Die gaat nu door mijn keel naar buiten en dus blijft je neus kriebelen en blijf je niezen (met een zakdoek voor het buisje want je hebt uiteraard wel nog slijm in je luchtpijp dat aan een snelheid van 12 meter per seconde naar buiten wordt gejaagd). Het slijm in mijn neus, dat blijft wel zitten, want ook snuiten is een probleem. Ik snuit mijn neus niet langer, ik dep mijn neus en hoop dat er niets in mijn snor blijft hangen of in mijn snor loopt, want mijn neus ophalen is ook verleden tijd. Geeuwen is dan weer pijnlijk, wegens de talloze spieren in je keel die je dan opspant. Vroeger had ik daar nog nooit bij stil gestaan, nu doet het pijn bij elke geeuw, klein of groot.
En dat zijn dan enkel nog de lichamelijke gevolgen. Ook psychologisch is het niet simpel dat overal je gaat mensen plots staren naar je. Hoewel, soms helpt het ook om dingen gedaan te krijgen zonder eerst over koetjes en kalfjes te moeten praten zoals hier in Portugal vaak de gewoonte is. Als de mensen zien dat je een inspanning moet doen om te praten, dan doen ze meestal hun best om de conversatie tot een minimum te herleiden.
Verder is er ook zoveel wat nu niet langer kan en zelfs levensbedreigend kan zijn. Gaan zwemmen is uiteraard uitgesloten nu elke druppel water rechtstreeks in mijn longen kan lopen. Maar ook douchen is niet simpel. Het is niet zo simpel je haar te wassen als je telkens rekening moet houden met de positie van je keel ten opzichte van de douchekop. Ik kan je verzekeren dat als het misgaat, en de waterstraal een fractie van een seconde het filtertje in mijn keel raakt, je snel uitgedoucht bent. Jongens, wat een hoestbui levert dat op! En dat is dan nog maar een minimale hoeveelheid water!
Toch kan ik niet klagen. Ik kon dood geweest zijn die fatale avond. Gelukkig hebben ze dat gat in mijn keel gesneden toen ik aan het stikken was. Zonder die dokters kon ik het immers niet meer navertellen, vinger op het buisje of niet.
