The Dying Mutant Fish

  • 32 uur chaos: een dag op de spoeddienst van het grootste ziekenhuis van het land.

    32 uur chaos: een dag op de spoeddienst van het grootste ziekenhuis van het land.

    Het was iets voor vier toen de telefoon ging donderdag. Het was acht dagen sinds ik hoorde dat ik een lichte tuberculosevariant heb, al dan niet licht besmettelijk, en zeven dagen sinds men mij aan de telefoon meldde dat ze op een scan van drie maanden geleden een vlekje hadden opgemerkt dat zowel het begin…

    Lees meer…

  • Herseninfarct of hersentumor? De dubbele uppercut voor eindejaar…

    Herseninfarct of hersentumor? De dubbele uppercut voor eindejaar…

    Voor het eerst sinds mijn diagnose vroeg ik een dokter of hij nog eens kon herhalen wat hij net gezegd had, maar dan in het Engels of het Frans. Hij herhaalde het in perfect Engels en het bleek inderdaad te zijn wat ik dacht verstaan te hebben. Ze hadden iets ontdekt in mijn hoofd dat…

    Lees meer…

  • Grote emoties schuilen vaak in een klein hoekje.

    Grote emoties schuilen vaak in een klein hoekje.

    Meestal denk ik niet aan doodgaan. Ik slaap meestal goed, sta uitgerust op en begin gemotiveerd en opgewekt aan de dag. Het idee sluimert wel op de achtergrond en hangt als een donkere wolk boven me, maar vaak breekt er genoeg zon door de wolk om hem niet op te merken. Ik plan uiteraard wel…

    Lees meer…

  • De evolutie van mijn kanker: zo ga ik 2023 in!

    De evolutie van mijn kanker: zo ga ik 2023 in!

    Terwijl Sibby vorig jaar stilletjes dacht dat dit wel eens ons laatste eindejaar zou zijn omdat ik nog steeds heel zwak in de sofa lag en zelfs niet in staat was cadeautjes in te pakken of de skypeverbinding met de familie in België vol te maken, ziet het er dit jaar toch al een pak…

    Lees meer…

  • Waarom is praten over mijn overlijden zo moeilijk?

    Waarom is praten over mijn overlijden zo moeilijk?

    “Geen maanden, maar jaren” antwoordde de longspecialiste toen ik haar enkele minuten na het vernemen van mijn diagnose vroeg hoe lang ik nog te leven had. Dat was meteen ook de laatste keer dat ik die vraag stelde aan een arts. Ik wil niet elke dag opnieuw aftellen naar een dag die berust op een…

    Lees meer…

  • Pluk de dag? Maar hoe dan wel?

    Pluk de dag? Maar hoe dan wel?

      Sinds mijn diagnose ben ik mij zeer bewust van het feit dat de tijd die mij nog rest beperkt is. Zeker de tijd waarin ik nog min of meer kan genieten van het leven en leuke herinneringen maken met Sibby. Profiteer van die tijd, hoor ik dan vaak. Dat wil ik best wel doen…

    Lees meer…

  • Communiceren met het ziekenhuis? Ik dacht het niet!

    Communiceren met het ziekenhuis? Ik dacht het niet!

    Waarin de Portugese cultuur verschilt van de Belgische is dat ze een extreem orale cultuur is. Communicatiemiddelen die in andere delen van de wereld doodnormaal zijn en tot het standaardarsenaal van de eenentwintigste eeuw behoren, gaande van e-mail over berichtenapps tot sms, worden hier voornamelijk herleid tot kanalen voor het versturen van promotionele berichten en…

    Lees meer…

  • Een nieuw leven, zonder toekomst.

    Een nieuw leven, zonder toekomst.

      Een nieuw leven in Portugal. Jaren hadden we ernaartoe geleefd. Een nieuwe start, weg van het burenconflict dat ons al jaren teisterde en tweemaal voor de rechtbank zou brengen. Weg van de drukte van onze multi-etnische volkswijk, naast een drukke steenweg. Weg van de sirenes en het nachtlawaai. Of de sluikstort die overal zo…

    Lees meer…

  • Zoveel medicatie, en maar één iets tegen kanker!

    Zoveel medicatie, en maar één iets tegen kanker!

      Zesentwintig verschillende soorten medicatie neem ik, waaronder orale chemotherapie. De andere vijfentwintig middelen? Die verzachten de symptomen, of de bijwerkingen van de middelen die de symptomen verzachten. Mijn medicatieschema is zo ingewikkeld en uitgebreid dat ik het altijd bij me heb, netjes in een tabelletje, als ik naar het ziekenhuis ga. Als men mij…

    Lees meer…

  • Ik wil eten wat ik wil, wanneer ik dat wil.

    Ik wil eten wat ik wil, wanneer ik dat wil.

      Door mijn autisme heb ik altijd problemen gehad met eten, zeker in het bijzijn van anderen. Ik vergat te eten omdat ik het hongergevoel niet opmerkte, ik negeerde het, net als alle andere lichamelijke signalen van stress en ongemak. Ik at ook niet graag, ik zag het enkel als een noodzakelijk opnemen van brandstof.…

    Lees meer…

Schrijf je in op onze e-maillijst!

Ontvang nieuwe blogposts in je e-mail!

Lijsten*

Loading

Recente berichten